Woensdagmorgen gaan we naar het zuidwesten van Finland, een schiereiland eindigend bij de plaats Hanko, aanvoerhaven van Lidl Finland uit Duitsland.
We gaan naar Tuula, Matti en hun 2 dochters, Matilda en
Marianna ,die in die buurt een zomerhuis hebben. Wij hebben hen ontmoet tijdens het ontbijt in het hotel bij het zandkasteel afgelopen zaterdag. De dochters willen graag meewerken.
Onderweg stoppen we bij een chauffeursachtigwegrestaurant. Dit lijkt Fins, zo ziet die taal er ongeveer uit. En gisteren heb ik een fout gemaakt bij de vertaling van prinsessi. Dat is een jongetjesprins. Geen meisje. Ook hier lekker buiten roken.
En binnen, moeizaam praten met voor hem een Cola en broodje knakworst. Zij hoeft even niks.
Met hulp van een postbode en een buurman weten we ze eindelijk te vinden tussen ontelbare bomen en eindeloze weggetjes.
“Tja”, zegt Matti, “nog steeds geen tijd gehad voor bordjes langs de weg”.
Peter gaat in de omgeving foto’s maken. “Pas op voor de kyy kyy”, waarschuwt Tuula. Dat is een adderachtige slang die behoorlijk giftig is. Haar vader is gebeten en moest naar het ziekenhuis.
Het is al gauw schrikken. Het blijkt een neppert.
Even later jaagt deze draad de adrenaline omhoog.
De grens tussen cultuur
en natuur vervaagt. Wat is door mensen
en wat door de natuur zelf vormgegeven?
Langs het weggetje komt de buurman aangelopen samen met een jongere man en zijn kleindochter, van 4 maanden verscholen achter muskietengaas in haar wagen.
Ik denk dat dit een bergtafeltje is, maar volgens Matti moeten er rechts wieltjes onder. Ik herken het. Heb het zelf ook, is van Ikea.
Eind van de middag loop ik met Marianna van de kleine sauna via een ingenieus trappenstelsel naar boven.
Het woonhuis ligt boven een meer en daar naar toe is ongeveer 144 traptreden, door Matti deels zelf aangelegd.
De meisjes schrijven hun ideeen over Europa op.
Daarna krijgen we zalm. Zelf gerookt met een apparaat dat Matti net nieuw heeft en dat nu voor de 2e keer uitgeprobeerd wordt. Het werkt. Dat ding gaan we ook kopen als we het kunnen vinden.
Heerlijk eten! We worden ongekend verwend!
Om half zeven ’s ochtends een dode vogel, dramatisch zuiver gedrapeerd door de natuur.
En het meer dat meer dan meer is met verstilde bootjes.
Volgens Tuula is Hanko de Mediterranee van Finland en moet daar zelf wat om lachen: “met een koude wind en 20 graden”.
Dat zijn geen palmen
de zon gaat er net zo mooi onder als in Portugal, alleen hier wat later. Of eerder? We zitten noordelijker en we hebben een tijdverschil van 2 uur. Of, gaat-ie hier nog niet onder, doet-ie dat pas over een paar weken? Morgen Hanko of een andere plek.
We zijn gisteren en vandaag geweldig getrakteerd door de ouders van deze meiden:
Matilda
Marianna