Croatia

Zaterdag 5 oktober heb ik een afspraak met TVRTKO (ik kan zijn naam niet genoeg opschrijven om het maar in mijn hoofd te verankeren) in het gebouw waar hij samen met andere scholieren vanuit het omringende platteland van de stad, woont. Op weg er heen zien we weer veel vrouwen met boodschappentassen lopen.

We worden streng ontvangen door een professor “chemistry and biology” die op deze morgen de baas is. Het is volgens haar niet toegestaan foto’s te maken van “pupils”, zeker niet in het gebouw.

Nadat we onze bedoelingen hebben uitgelegd laat ze ons een stukje van het gebouw zien en als ze Tvrtko’s moeder heeft gebeld laat ze ons met Tvrtko gaan. Maar niet in het gebouw, wel daarbuiten.

Tussendoor maken we snel deze snapshots om een beeld vast te houden. Overal in het gebouw hangen camera’s die ons verraden, want eigenlijk mogen we nergens foto’s maken.

Terwijl ik met Tvrtko op pad ga om foto’s te maken gaat Peter stadsbeelden verzamelen; een idyllisch bord met kogelgaten aan een gevel,

de laatste 2 haren inleveren bij een kapper,

naambord van een ooit beschoten Joegoslavische school,

zak paprika’s op de markt

en bij een stalletje koopt hij een streng van dit, zonder te weten wat het is.

aan de Europa Avenue (maar dan in het Kroatisch geschreven),

vervallen art-deco

waarvan het niet duidelijk is

of het ooit nog gerestaureerd wordt, maar het kijkt je zo dwingend aan: het zal wel moeten!

Verderop zomaar een genietende keurige mevrouw, even weggelopen uit een toeristengroep

en op de rommelmarkt 3 trouwfoto’s met een twijfelachtig vertrouwen in de toekomst.

Het is zaterdag na 12 uur heel stil in Osijek. Deze mevrouw gaat vanaf de markt op huis aan lopend langs een brede avenue.

Aan de andere kant geplande graffitti waarvan twee voorstellingen het woord OLIM hebben.

Doet me denken aan vriendin Monique Ligtvoet, zo heet haar communicatiebedrijf. Deze snapshots zijn voor haar.

De huizen zorgen voor raadsels en onbekende verhalen.

Ook tegenover het studentenwoongebouw van Tvrtko.

Studenten geven planten ook hier geen water. Zelfs niet bij de hoofdingang.

Osijek is heel groen, mooie en goed onderhouden parken

en een rivier met een brug die men hier een Landmark noemt. Dus moet hij op de telefoonfoto.

Maar dan moet hij ook een foto van haar kunnen maken.

En zij weer van hem. Misschien hij weer van haar, maar dat laten we.

Een mevrouw met een oud hondje zoekt beschutting in een hoek van de brug.

De brug gaat over de Drava waar een weg langs loopt waar je van alles kan en soms mag.

Wat niet mag is meerijden op de trekhaak die alle trammetjes hier bebben. Tvrtko heeft dat wel eens gedaan: “YOLO”, glimlacht hij: You Only Live Once”“, betekent dat.

Morgen gaan we met hem naar het dorp waar hij woont, 40 km naar het noordoosten, tegen de grens van Hongarije of Servië of alle twee.

Vrijdagmorgen 4 oktober neem ik afscheid van Ida, eigenares van het gelijknamige appartementencomplex in Zagreb. Ze hoopt dat een vermelding op onze blog veel gasten oplevert. Vandaar deze detailfoto van haar gevel. En, het is zeker de moeite waard als je in de buurt van Zagreb moet zijn.

We rijden naar Osijek, ongeveer 3 uur rijden naar het oosten van Kroatie. Een lege snelweg met een leeg wegrestaurant en een ober loerend naar zijn telefoontje; ach wie niet, die zich eenzaam voelt en zich verveelt?

In het restaurant hangt een wandvullend schilderij met plattelandstaferelen. Ook 2 honden. De grote hond heeft een houding die gekopieerd lijkt van een bekend schilderij van een beroemde schilder, maar wie? Het kan toch niet zijn dat iedereen hondjes op dezelfde manier schildert.

In Osijek is bijna het eerste dat we zien een paar kramen met vegetarisch eten en posters om dieren te beschermen. Het is Werelddierendag en deze mensen houden zo van honden dat ze een eiland hebben voor verwaarloosde honden.

De kraampjes staan op een modern plein met een bijna leeg groot kantoor- en winkelgebouw. In de gevelplaten zitten gaten. Na even denken weten we: dit zijn nog kogelgaten van de Balkanoorlog. Servische troepen hebben deze stad, vlakbij de grens, toen langdurig beschoten.

Op het plein een oude vredestichter met lamme handen. Hij geeft me geen rust. Ik heb morgen een afspraak met een 17 jarige jongen waarvan ik alleen weet dat je zijn naam als volgt schrijft:TVRTKO. Hoe ik dat moet uitspreken weet ik niet en ik weet ook niet waar ik hem kan vinden. Hij zal me dat nog sms-en maar ik heb nog niks ontvangen.

Verderop een muurschildering die op de een of andere manier te positief overkomt voor Osijek, hoewel wij deze stad gelijk heel fijn vinden.

Dit hondje tussen warme betonnen fietshouders kijkt me lief aan, maar ik blijf onrustig omdat ik niet weet of ik die jongen ga ontmoeten morgen.

Aan een regeringsgebouw hangen vlaggen. De Europese, waarschijnlijk hartstikke nieuw, omdat Kroatie nog maar 2 maanden onderdeel is van de EU.

In de tuin van het regeringsgebouw een bankje voor als de EU te veel wordt

en in een gang kan je wachten op van alles en nog wat.

Op een terras een man die mijns inziens model staat voor veel Balkanmannen. Kaalgeschoren hoofd, stevig, gedrongen aan de dikke kant met een jongere vrouw.

In de ruiten een beeld dat model staat voor Osijek. Barokke beschoten gebouwen die zich spiegelen in moderne huizen. 

Dit hek is onderdeel van het barokke gebouw

dit gat is onderdeel van het hek.

Dit plaatje hangt bij een winkel en verbeeld iets wat je kunt kopen maar ik heb geen idee wat.

Op een muur die een gladde en een ruwe structuur heeft is met verf gespoten. Leuk om te zien hoe verschillend het effect is.

Om in details te blijven, in de onderdoorgang van ons hotel is links een stekker en rechts 2 stopcontacten. Hoe die elkaar gaan vinden en met welk resultaat is me een raadsel. Maar voor ik ga slapen heb ik contact met TVRTKO. Ik weet waar ik hem ga ontmoeten, 5 minuten bij mij vandaan.