Een beejte bibberig van spanning word ik zondagochtend 29 september wakker en kijk vanuit mijn bed naar buiten. Dit uitzicht zal ik de komende 2, 3 weken missen als ik wakker word. Vandaag gaan we opnieuw op stap. Vanaf dat ik terug ben uit Scandinavie ben ik bezig geweest om contacten te zoeken in Slovenie en Kroatie. En het is me gelukt dankzij Misja en Suzana. Misja is mijn nicht. Zij woont in Berlijn en Suzana is haar vriendin. Via Instagram via Renee, via Ema en via Nina heb ik contacten in Slovenie..
We gaan naar het zuiden en dat doe ik altijd via mijn moeder. ’s Avonds ziet zij dit. Een soort Hopperachtig beeld.
Omdat ze met haar 86 jaar jong is en wil blijven doet ze oefeningen. Peter doet haar de Tibetanen voor. Deze blog wil ik niet te persoonlijk maken, maar mijn moeder mag erin.
Dinsdagochtend is dit mijn uitzicht in Roermond. Gordijnen open en we gaan op weg naar Zagreb.
Aan het einde van de dag stoppen we in Passau. We kennen daar een camping en die blijkt nog open te zijn. Het is een beetje een gedateerde camping. Met een internationale telefooncel van voor de Wende.
Een afwasruimte waar je electronisch gevolgd wordt als je wat stuk maakt. Maar hoe? De kranen zijn verankerd aan de muren.
De telefooncel komt ’s avonds nostalgisch tot zijn recht. Oude films en hoorspelen komen bij je op.
Woensdag rijden we verder naar Zagreb en vinden een appartement in een straat met de ons onuitsprekelijke naam Trsje. De omgeving is heel wisselend qua bouw, naast dit huis staan ultramooie nieuwe huizen en braakliggende rommel. Dat roept vragen op. Vragen over verdeling van middelen. En hoe dat zichtbaar is per EUland. MIsschien ga ik daar later verder op in.
Dit is ons uitzicht op het westen van Zagreb. Morgenochtend heb ik een afspraak met een jongen voor een fotoshoot. Morgenavond ga ik verder met mijn verhaal.