Peter is ’s ochtends vroeg wakker. Om 6 uur doet hij zijn yoga-oefeningen onder dit kruis. Zo combineert hij het tibetaanse met het katholieke. In ons appartement hangt overal een kruis.
Daarna loopt hij langs onze boulevard naar de groenteboer voor ons fruitontbijt. Als ik er een foto van wil maken stopt er een auto en gaat een man voor mijn uitzicht staan, terwijl hij de motor laat lopen.
Om 11 uur ontmoet ik Charmaine. Zij is mijn tiener van vandaag. Dit is het straatje om de hoek van haar huis.
Zo ziet een rioolputdeksel in dat straatje eruit.
De deuren van de buren.
De overgang van gang naar keuken in het eeuwenoude huis van Charmaine; foto gemaakt om de groene compositie.
Tegenover het huis staat een, alweer eeuwenoude, kerk (of basiliek; wat is het verschil?). Alle deuren zijn gesloten behalve een. Achter die deur weer een deur. Daarachter dit kamertje. Het is er koel en doodstil. Je hoort er alleen zuchtjes wind.
Er zijn een paar glasloze vensters. Met gaas en een wit gordijn. Ik probeer met een vinger door het gaas het gordijn weg te schuiven.
Achter het gordijn wat oude foto’s van blij lachende nonnen en een priester. Als ik geschuifel hoor,of is het wind?, ga ik snel naar buiten.
Om de hoek staat een oude Ford Transit met 2 mannen die een Malteese lekkernij verkopen voor 50 cent per bos. Een soort bonen. Je moet ze doppen, hopen dat er een boontje in zit en dat in je mond stoppen. Volgens de mannen erg gezond. Volgens ons een omslachtige manier om witte bonen te eten.
Tegenover de mannen staat een kinderspeeltoestel met een paardenhoofd. Het is de voorkant van een rijtje stoeltjes die voor- en achteruit geduwd kunnen worden.
Naast het paard een kiosk met een moderne spaarlamp.
Dan, beneden, bij een rommelige flat, nog een paard. Op een klein warm stukje grond.
Paarden zijn de enige grote dieren die we zien. Nergens een koe, schaap, geit of varken te bekennen. En toch eten ze ook op Malta biefstukken. Misschien geïmporteerd.
Teruglopend naar het huis van Charmaine passeer ik de mannen weer. Zij roepen me en willen op de foto. Bij deze. Het is lekker dat iedereen op Malta engels spreekt. En de mensen zijn overal erg aardig en toegankelijk. Mede dankzij een gemeenschappelijke taal. Had direct met de Euro ingevoerd moeten worden!
Achter een deur die zoemend open gaat als ik er tegen aan druk, 3 vlaggen. Het is het kantoor van het lokale bestuur, Wat hier een stad heet heeft bij ons de schaal van een buurt, niet eens een stadsdeel.
Binnen zitten deze mensen modern met een Apple te werken met oude ordners op de achtergrond. Als ik zeg; “hee Apple’s!” glimlacht de ambtenaar voor, vol trots.
Is deze auto om de hoek van diezelfde ambtenaar?
Deze straatlampen hangen overal tussen alle draden door.
Naast de kerk waar ik eerder was hangt de buurtwas te drogen.
Gesorteerd op soort.
Uit nieuwsgierigheid ga ik het kamertje van de kerk weer binnen. Benieuwd of er nou wel of niet iemand is. Het gordijn dat ik open schoof is weer dicht.
Door de wind gaat het gordijn een beetje open en dicht. Ik zie een stoel. Verder niks. Niemand. Ik zie zuchtjes wind.
Dan denk ik het te snappen. In dat witte cilindrische luik kan je een kind te vondeling leggen. De nonnen die hier in stilte en afzondering blijken te wonen zullen het ontvangen.
Ik ben klaar. Het was leuk om met Charmaine foto’s te maken.
Op de terugweg wil ik schoenen kopen in Valetta. Dit is een regeringsgebouw met daarvoor mensen uit Somalië of Eritrea.
Valetta is een prachtige prettige stad.
Als Engelsen wil je graag een karikatuur laten maken.
Als we thuis komen vinden we een blanco enveloppe met het verzoek om te gaan stemmen in het kader van de EU.
En ook hier is een Vrijheidspartij. Vrijheid wordt gebruikt door politieke partijen die mensen binnen grenzen willen binden en beperken.
Als het morgen mooi weer is gaan we tussendoor naar het strand. Tot nu toe is het hier koeler dan in ons eigen land!