Aan het begin van deze blog laten we de mannen hierboven ergens naar kijken. Naar wat? Naar wie? Straks weet je het. Het is in ieder geval een vermelding in het Guinnessbook of records.
Vrijdagmorgen gaan we van Dunbar naar Edinburgh. We hebben een hotel in het centrum. De zon begint door de wolken heen te breken en het voelt al wat warmer dan gisteren.
Als we de stad ingaan zien we jonge meiden de goktempel Ladbrooks onder druk zetten bij de gok die de weersverwachting altijd blijkt te zijn; zij gaan voor ZON, het verkeerslicht ook.
Daar zijn ze niet de enige in. Ook de mensen die van bier leven zitten bij elkaar voor het museum van geneeskunde.
Sommigen eten nog in het duister en zien de zonnige vrouw niet die naar eten lonkt.
Op het nationaal museum waait de Schotse vlag in de zon en de koude wind. Met zo’n koelkleurige vlag vraag je om een hard klimaat.
Als we verder lopen ontdekken we steeds meer hoe evenwichtig, trots en mooi deze stad is. In de stad is een immens gedenkteken opgericht voor Scott, de schrijver van ……? We vragen het aan een Schotse. Zij schaamt zich het antwoord schuldig te moeten blijven en zegt dan, “Ik geloof Ivanhoe?” Scott volgt ons streng.
In het park onder hem, een vallei die in de 19e eeuw van vuilnisbelt in stadspark veranderde, spelen mensen met een frisbee.
Boven het park het ritme van de stad.
Op straat zijn er veel doedelzakspelers. Deze vonden wij echt mooi klinken; een speelster met een bewonderaar.
Deze hebben we niet gehoord want die begon net toen we deze foto namen. Het is stevig rond mannetje.
En ronde mensen zijn er meer. Deze verlaten met hun eigen wereld het ondergrondse treinstation.
En deze wilde eigenlijk helemaal niet op de foto. Maar met een bier erbij lukte het.
En, om de spanning er in te houden zie je hier dat ik bezig ben iemand op de foto te zetten.
Op zaterdag heb ik een afspraak met Hannah.
Terwijl ik foto’s van haar maak,
maakt Peter een rondje door de buurt.
Ook in deze buurt heeft de stad een strak ritme.
En een klein prive park met Tommy aan een lijntje en meisjes die nieuwsgiering toe kijken.
Met winkels met oude spullen zoals een jonge Bowie
of een slapend Chineesje
en voorbeelden van wat je met een kilt kan doen
of stoeltjes in afwachting van een cricketwedstrijd
of een kerkinterieur waarbij je eigenlijk niet weet wat je nou ziet.
Dit is een foto van Peter met het recordwonder. Morgen, zondag ga ik haar op de foto zetten.
Zondag gaan we eerst naar de Galerie voor Moderne Kunst: een prachtig gebouw, mooie tentoonstelling en heerlijk gegeten.
Als we daarna naar haar op zoek gaan op de plek waar we haar verwachten is ze er niet. We lopen heen en weer en worden verrast door hele jonge breakdancers.
Dan is ze er ineens. Zij herkent me en ik mag foto’s van haar maken.
Ze heet Elaine, heeft een website www.elainedavidsonblackprincess.com
en
ongeveer 9.500 piercings. Of is het 950 ?