Donderdag rijden we Sofia binnen. We hebben daar een appartement in het centrum geboekt. Dit beeld is modern en staat in tegenstelling tot de rest van de uitgebreide 1,5 miljoen mensen tellende stad.
Op straat voor ons tijdelijke huis spelen twee meisjes. De een nodigt de ander uit tot de
tango.
In de keuken een magnetron met een hertje dat
bij nader inzien een pakje brood blijkt te zijn, net door ons neergelegd; ik heb waarschijnlijk te lang in de auto gezeten,
Maar ik denk dat ik me in deze ruimte wel weer kan ontspannen.
Tegenover ons een oude flat met een kapot raam. Waarschijnlijk het gevolg van de heftige storm met hagel die de stad vorige week trof en zorgde voor veel kapotte ramen en gebutste auto’s.
Diezelfde middag heb ik al 2 afspraken en we worden gehaald en gebracht door een chauffeur. Dit bad staat helemaal boven op een berg.
Ik fotografeer Lubomira, de dochter van deze aardige muziekprofessor die gek is op de Nederlandse Keukenhof. Zijn website is RostislavYovchev.blogspot.com
Buiten loopt dit hondje dat me steeds uitnodigt om met hem op avontuur te gaan.
Ik kan niet. Dan gaat hij maar achter deze auto aan.
Vader is zo enthousiast over ons project dat hij zijn dochter allerlei tips geeft over wat zij op kan schrijven over haar opvatting over de EU.
Mijn tweede shoot is in een heel andere buurt van de stad. De tiener, Marina, die ik fotografeer is alleen thuis. Zij heeft haar vriendin gevraagd erbij te zijn. Die fotografeert zelf en wil absoluut niet door mij op de foto gezet worden.
Peter, die normaal buiten rondloopt,blijft binnen en maakt wat beelden door het horrengaas. Ze zijn op z’n minst vaag.
Maar een aantal geven toch weer een ander beeld van de omgeving vanuit de 5e verdieping.
De andere morgen heb ik afspraken op verschillende plekken van de stad. Ik heb inmiddels door dat ik dat met onze kennis van de stad en het verkeer niet ga redden.
De belboy van het naburige Best Western Hotel gaat ons de hele dag rondrijden. Hij komt niet zelf uit Sofia en zo leert hij de stad ook beter kennen.
Wat wel nodig is om dit te voorkomen.
Sofia kent niet overal straatnamen en huisnummers. Af en toe vragen we de weg. We zijn heel blij met onze chauffeur die ons van alles vertelt over het land en de stad, want zoals alle jonge mensen spreekt hij Engels. Kinderen krijgen hier vanaf hun 11e Engelse les op school.
Tot we er zijn.
We zijn op 4 hoog van een flat van 20 verdiepingen . Beneden speelt zich het wereldkampioenschap af.
Met blessures
die toch een beetje gespeeld lijken te zijn en
winnaars die hun shirtje over hun hoofd doen na een gemist schot.
En dat vanaf het balkon van de moeder van Dara. Zij werkt in de communicatie en wil iets over ons project publiceren.
(Ik schrijf dit op de vroege zaterdagmorgen. Straks gaan we naar Griekenland en dan ga ik vanuit het huis van mijn zus Celeste verder met selecteren en schrijven.)