’s Ochtends de 27e zijn er ineens surfers op het water. De Middellandse Zee lijkt op de Noordzee. Alleen de kleur blijft hier mooier.
Als de ochtend vordert wordt de lucht donkerder. Vandaag hebben we geen afspraken en zijn van plan naar Nicosia te gaan als toerist. We hopen dat het weer droog blijft.
Onderweg passeren we dit bankje. Het staat langs onze kust en hoort bij een zeer duur hotel. We gaan in de richting van Nicosia. Onderweg wordt het steeds donkerder en natter. We besluiten om terug te gaan. Sightseeing in de stromende regen is niet aantrekkelijk. Ik ga de vorige blog maken.
Als ik daarmee klaar ben stroomt het nog steeds met af en toe een onweersflits. Volgens onze Iphones is het morgen zonnig.
Zo ziet de ochtend van de 28e uit, onze straat is weer droog.
In de top van de boom zit een Turkse tortel. Ook ’s nachts koert hij. Op ons dak. Of hij hier ook Turks heet?
We gaan naar Pafos. Naar Marion. Zij woont in een appartement in een segment in een blok en dat heet 3. Wonder, we vinden het weer.
Behalve de brievenbussen met natte niet opgehaalde reclamefolders is alles ogenschijnlijk spic en span en met zon.
Wel staat ook dit resort in een omgeving die je hybride zou kunnen noemen. Een mooi woord dat ik nu maar even gebruik om aan te geven dat ook hier geen sprake is van een soort planning, behalve die van de projectontwikkelaars en ongeordende rotzooi.
Het resort ligt aan de kust waarvan de strook een lang lint is van winkeltjes en restaurants, kilometerslang. Ook de Chinezen hebben Cyprus gevonden. Als projectontwikkelaar en als restaurant.
En we ontmoeten een oude bekende. De Lidl in de brievenbussen en
als een opkomende zon. In alle landen waar we waren zijn ze er. Lidl wordt DE Europese retailer (als ze dat al niet zijn).
Als ik klaar ben met Marion, tiener met Cypriotische, Griekse en Zuid-Afrikaanse wortels, haar foto komt later op het blog, gaan we voor de laatste keer naar ons appartement.
We gaan via de kustweg naar Pissouri. Die weg loopt langs culturele monumenten onder andere gewijd aan Aphrodite.
Aan de voet van haar tempel ligt een Byzantijnse kerk uit de12e eeuw. Als wij stoppen draait de beheerster de deur op slot, rijdt weg en gaat waarschijnlijk lunchen. De deur glimlacht.
In zee ligt een rots waar Aphrodite op gezeten heeft. Het is een prachtige plek om trouwfoto’s te maken.
Maar we missen de bruidegom.
Hier worden foto’s gemaakt voor de Russische Vogue. Ons wordt dringend verzocht om deze foto’s niet te maken. Ze waren al gemaakt. De fotograaf komt uit London en heeft het vak geleerd van Testino.
En soms lopen er mensen door de set om te gaan zwemmen.
ik maak nog wat foto’s van de rots
en loop via een tunneltje onder de weg naar de auto
om naar ons schildpaddenstrand te gaan. Voor de laatste keer.
De zee groet ons. Morgen vliegen we naar huis. Ik ga nu een paar foto’s van tieners selecteren voor de volgende en voorlopig laatste blog.
(ps Vannacht las ik de blogafleveringen van deze reis even door en zag dat er een paar fouten in staan. Sommige doen geen afbreuk aan de inhoud maar 1 wel. Het gaat om de Cypriotische manier van bouwen die op de elementen van een bekende game lijkt. Die game heet Minecraft.
Niet zoals ik het schreef. Iedere jongen snapt het en speelt het. Ik niet, ouders niet, niemand die ik ken niet. Zoek de game maar op.)