Shauna springt een gat in de lucht. Zo blij is ze met de aandacht die ze van me krijgt. Ze is alleen thuis op de boerderij. Haar ouders zijn op familiebezoek. Per telefoon heeft ze ons vanaf het kerkje van Bonane, een dorp dat geen dorp mag heten, geloodst naar haar huis. In Bonane ,dat een interessant erfgoed is door steenformaties uit de ijzertijd, staan een kerk en 3 huizen. En een chocoladefabriekje.
Verder is alles natuur met een tweebaansweg er door heen, waar ze erg blij heel hard rijden. Alsof het een 6 baans autoweg met koeienoversteekplaatsen is: koeienliefde.
De zoon begeleidt zijn moeder een stuk langzamer met zichtbaar geduld en voelbare genegenheid.
De kerk biedt troost.
Buiten hangen de zitkussentjes van de kerkstoelen te luchten in de zon.
Eerder deze dag gaat Peter naar de Centra, een supermarkt tegenover het hotel. Voor de supermarkt zit een vrouw op een stoeltje dat niet zichtbaar is door haar regenkleding. Zij vertelt hem dat zij daar lootjes verkoopt “for alcoholsm”. “Isn’t it against?”, zegt hij. Waarom hij dat zegt ontgaat me, maar hij heeft een praatje. Zij vertelt dat alcoholisme een groot probleem is. Als hij haar vraagt of hij een foto van haar mag maken zegt ze ja, maar als hij zijn camera’tje te voorschijn haalt, schrikt ze en roept “NO”! In het kort komt het erop neer dat ze het haat om gefotografeerd te worden. Ze is lelijk, haar man vindt haar lelijk, haar vader was alcoholist en vond haar lelijk. Peter zegt dat ze er juist goed uitziet en dan is ze zo verrukt dat ze niet ophoudt hem te bedanken. Hij is de eerste in haar leven die dat tegen haar zegt. Ze is “so happy now!” Maar die foto, nee.
In de hal van de winkel staat een ander goed doel. Je komt het op meer plaatsen tegen. Het zijn beelden van honden die vragen om een bijdrage voor het blindegeleidenhondenfonds.
Bij Shauna hangt een sleutelhanger aan de deur die vertrouwen geeft.
De koeien zijn helemaal blij met elkaar en zijn van het gelukzalig samen kauwen een gevlekte twee-eenheid geworden.
Achter op het erf staat een oude trekker die Peter doet denken aan de keer dat hij voor het eerst trekker reed en in een weiland met hoog gras in de punten van een op zijn kop liggende eg reed. “Uit alle 4 de banden kwamen blauwe wolkjes en ik zakte wel 10 centimeter”. Nu een blije herinnering, toen een pissige boer.
In een eerdere aflevering van deze blog hebben we al geconstateerd dat Ieren van honden houden. Dit hondenhok heeft een plantje.
Alleen de ezel vertouwt het niet. Hij kent die mensen niet en verstopt zich het liefst achter een paar berken.
Boven zijn hoofd rennen schapen weg. Die horen bij een kudde van 600 stuks die bijna nooit mensen zien. Wegwezen!
Shauna wil graag springend op de foto. Ik probeer dat op verschillende plekken op de boerderij op de foto te krijgen. Deze plek is uiteindelijk de beste.
Shauna is blij, heel gelukkig met al die aandacht en al die foto’s. Zij straalt.
En dan dringt zich aan het einde van de dag de herinnering aan de vaak gedane uitspraak op: “Ik ga nooit naar Ierland. Het kan er nou wel mooi zijn, maar al die regen en wind. Het lijkt mij veel te koud!” Het is waar. Het is niet warm. Het regent af en toe. Soms is het grijs en waait het ook nog. Maar ja, het is nog niet eens april en in de rest van Europa ligt sneeuw! Het is hier prachtig! Ierland is een mooi, makkelijk land met hele lieve vriendelijke mensen die altijd bereid zijn tot contact en een praatje. En je rijdt en op zilver.
Gisteren was ik bij Shane uit Sneem. Hij is 17 en rijdt als een coureur met de Toyota van zijn vader over de smalle wegen. Vaak moet ie dan naar zijn koeien. Hij heeft er 5. Ze lopen op het land dat vroeger van zijn opa was. Liefst wil hij boer zijn, maar dat lukt niet. Wellicht kiest hij voor landbouwinspecteur. Vandaag heb ik al een paar foto’s geselecteerd.