In the blog I wrote yesterday, I forgot this picture. I was so fond with the photoshoot with the guys from Riga that I publish this picture now. But this has nothing to do with my experiences in Roja and Kolka. The first thing I saw was an awful brick wall with some paint. I made a picture and saw thisface. It was akward. Further on in Dutch.
Op het nieuwe pleintje bij dat gezicht staan deze hokjes. Geen idee waar die voor zijn.
Deze man maakt het duidelijke. Hij doet vandaag een hokje open om zijn honing te verkopen. Ik koop een pot mierzoete honing voor € 2,-. Die 3 potjes op elkaar deed hij voor de foto, ongevraagd en “witty”.
Toen wij gisteren aankwamen zag ik deze muur in de ijskoude wind onder de grijze lucht; koud maakte ik snel deze foto.
Een vrolijke jongen in de zon ontmoet
een vrolijk meisje. Met een beetje zon zien dingen er anders uit. Ook bij -3.
Vlakbij ons hotel dit riet in ochtendlicht aan
de Baltische Zee met uitzicht op het Estlands eiland Saaremaa , waar we een paar dagen geleden vandaan kwamen; 500 kilometer rijden waar een vogel aan een korte snelle vlucht genoeg heeft.
Het zeewater bevriest
aan dit strand dat voor een stukje ook van ons is. De huisjes daar achter zijn wc-tjes
die mij liefdevol ontvangen.
Na een laatste blik zoek ik een warme plek.
In het dorp staat een Luthers kerkje omringd door graven. De kerktoren is in twee delen gebouwd. Het lichte gedeelte onder de punt is ongeveer 100 jaar nieuwer dan het donkere gedeelte.
Hoewel het kerkhof stil lijkt zijn overal mensen bezig. Het kerkje is gesloten.
Op mijn tenen staand, camera in gestrekte armen boven mijn hoofd tegen een vuil raam krijg ik ongezien dit beeld van het interieur.
Op weg naar Kolka, 35 kilometer verderop komen we langs weer een kerkje en een begraafplaats. Behalve bossen en dennen is er ook verder niks.
Het is een prachtige begraafplaats. Op sommige kruizen groeit mos
In Letland staan er bankjes bij de graven Dat heb ik nergens eerder gezien.
Ook hier een kerkje dat gesloten is en op een soort terp staat. Al weer met gestrekte tenen en armen een ongeziene foto maken. En
nog een.
Soms zijn ongeziene foto’s het mooist.
Even een minportret om te laten zien dat ik het koud heb.
In Kolka zoek ik naar het adres van “mijn tieners”. Er zijn geen straatnamen en nummers. Alleen familienamen en namen op huizen. Deze honden spelen met elkaar wie de baas is, gescheiden door een hek. Die kleine laat even zien dat hij dat is ter linkerzijde. Waar zien we dat meer in deze wereld?!
Tegenover het huis van “mijn tieners” al weer een kerkje. Dit plaatsje gaat het in de toekomst toeristisch maken. Duurt nog wel een 20 jaar.
Dan is deze schuur verdwenen.
Is deze waakhond een legende omdat ie niks anders doet dan liggen achter kale takken en kijken
naar de buurpoes die wacht tot de bazin weer terug komt uit de winkel verderop
en maakt deze tiener de dromen waar die hij voor ons project opschrijft. Hij heet Jãnis en ging op de foto, samen met zijn zus Megija.
Morgen gaan we vanaf hier vroeg naar Litouwen, terug naar Ukmergė. Als het lukt maak ik in het weekend een blog waar meer foto’s van haar en haar broer te zien zijn.