Ik moet heel vroeg op. Het vriest 5 graden. Het is donker. De stalletjes zijn slechts een contour in het duister met beginnend licht vanuit de horizon. Ik moet om 3 uur, over ruim 450 kilometer over langzame wegen in Ukmerge in Litouwen zijn.
Deze blog wordt
een “roadblog” over een opkomende zon.
Ik neem afscheid van een heleboel tieners die we in Roja en Kolka ontmoet hebben.
Afscheid van Rihards. Zijn ouders hebben een familiehotel in Kolka dat deze winter verbouwd wordt en nu dicht is. We stonden voor een dichte donkere deur toen we er wilden eten.
Hij weet niet of hij ook in het bedrijf wil. Hoeft ook nog niet.
De zon lijkt om 8 uur uit de aarde te komen.
Het valt niet mee om scherp te blijven vanuit een rijdende auto.
Ik rijd verder en het wordt langzaam licht boven de Baltische Zee tussen de dennen.
Soms een huis in het voorbij gaan tussen alle bomen door. En steeds meer huizen.
We nemen ook afscheid van Megija
en haar broer Jānis
Zij wonen in Kolka, een historisch dorp in een internationaal belangrijk natuurgebied.
Ze delen een kamer. Want zoals nog veel mensen die we in de Baltische Staten tegen komen zijn ze heel klein behuisd.
Maar in tegenstelling tot (meestal) hun ouders spreken ze allemaal Engels.
Waardoor naast de peiler Euro ook de peiler “gemeenschappelijke taal” ontstaat. “En, West Europeanen, de toekomst komt uit Oost Europa!”, denk ik steeds vaker.
We komen na alle bomen bij een industrieel gebied, maar zien niks in tegenlicht.
In het zuiden van Letland lijkt mist te ontstaan..
We zijn zonder het te willen op wegen van stof en stenen beland. Een andere keus is er niet.
Zo rijden we meer dan 100 kilometer naar de grens van Litouwen met een snelheid van 30 tot 40 kilometer per uur.
Zelf maak ik ook zo’n mooie romantische stofwolk maar dat kan ik jammer genoeg niet zien. In Litouwen zijn de wegen ineens van asfalt. Gek, de mensen lijken daar armer dan in Letland en de wegen zijn beter.
We zijn op weg naar Mantas in Ukmergė. Zijn vriend Tomas heb ik 2 weken geleden gefotografeerd en via Facebook heeft hij mij laten weten ook graag mee te willen doen. Dat deed hij zo hartveroverend leuk dat ik via Facebook beloof om op weg naar Warschau, waar ik dit schrijf, bij hem te stoppen.