Het is 1 mei. Ik ben in Brussel. Daar ben ik bezig om mijn eerste tentoonstelling in te richten. Met 15 portretten.
Op 2 mei heeft Jacquie de tentoonstelling geopend met een mooie toespraak. Tot 2 maanden geleden wist ik niet dat we familie zijn. Toen ontdekten we achternichten te zijn.
Onze moeders zijn nichten, beiden nu rond de 90 jaar oud. In Brussel hebben ze elkaar voor het eerst weer ontmoet na 50 jaar. Na dit bezoek ga ik mij voorbereiden voor mijn 20e EUland.
Op dinsdagochtend staan we ’s ochtends vroeg op de luchthaven van Eindhoven te wachten op ons vliegtuig naar Malta.
We proberen onze camera’tjes en Iphone appjes uit en weten niet meer wat we mooier vinden.
We hebben een appartement aan St. Pauls Bay via Airbnb. Om de hoek is een betonnen strandje met een dame in een wit zomerpak en 3 vlaggen. Een van de vlaggen is de Europese. Er is veel Europa is op dit eiland. Vlaggen en borden die verwijzen naar renovatieprojecten.
Er zijn ook veel katten. Katten die van iedereen zijn en op allerlei plekjes voer kunnen vinden dat mensen neer leggen.
Dit is een officieel kattenrestaurant aan de rand van het centrum van Valetta, de hoofdstad.
Honden zie je niet zo veel. Als ze er zijn zijn ze aangelijnd. En overal let men op het opruimen van hun poep; 30 euro boete!
Dit is onze buurvrouw in de Kathedraalstraat.
Het is volle maan als we de eerste avond van ons verblijf ingaan. Een schotel speelt voor zon en verduistert ons balkon.
De volgende dag ga ik op zoek naar mijn contactpersoon in Cospicua of Bormla of Birgu. Op dit eiland van 25 x 12 kilometer en een half miljoen mensen is alles aan elkaar gebouwd. Dankzij onze TomTom komen we in de buurt. Via trappen gaat het verder en dan is het zoeken. Gevaarlijk lijkt het niet, ondanks dit opschrift.
Soms moet je door een gaatje kijken.
Het is veel trappen lopen. En dan na veel zoeken komen we in het kindercentrum waar we onze contactpersoon zullen ontmoeten.
In een van de ruimten waar kinderen bij elkaar komen wordt Europa geëerd. Op deze kaart staan de landen waar de vrijwilligers vandaan komen via een Europees project. Wij ontmoeten mensen uit Duitsland, Servië, Zweden en verder. Vrijdag ga ik een Duitse en Zweedse vrijwilliger op de foto zetten. Zij wonen een jaar op Malta en zijn beiden 19 jaar oud. Zij passen in ons project, vind ik voorlopig.
Na de eerste ontmoeting spreken wij af om ’s middags terug te komen om aspirant tieners te ontmoeten. We verkennen de omgeving.
De kruidenier die een bekende naam heeft wil zijn winkel verhuren. Malta is niet alleen klein. De vele winkels ook.
Ergens tussen trappen, stegen en “mindcraft”huizen zijn er openbare toiletten zodat ik mijn haar kan inspecteren.
Malta heeft een rijk katholiek en strijdbaar verleden. Dit beeld staat in een nis bij de ingang van een haven en is meters hoog. Wie die ster heeft geplaatst? Misschien hoort het gewoon zo.
Het eiland heeft veel forten die gerestaureerd worden met behulp van EU fondsen. De kanonnen lijken van steen ipv van ijzer?
Het heeft ook veel auto’s en trappen. Die auto’s hebben alleen ontzag voor trappen.
Op de weg aanwijzigingen die door Nike gesponsord lijken.
In de beroemde cokathedraal van Valetta te veel moois om te fotograferen.
En ook daarbuiten veel moois waar je je eerst over verbaast, en dat niet snel went.
Soms wi je het dan allemaal niet meer zien.