De snelweg van Warschau naar het westen is een feest voor snelle auto’s. De maximumsnelheid is officieel 140, maar de meesten vinden dat een slakkengang. Wij soms ook.
Polen is heel afhankelijk van gas uit Rusland. Her en der verschijnen windmolens. Zonnepanelen zie ik nog weinig,
Terwijl dit land zo groeit dat ze alle energiezeilen zullen moeten bijzetten.
Naast gas wordt er veel hout gestookt.
Vlak voor Wronki zie ik dit plaatsnaambord en maak er een foto van voor mijn vriendin Wies, die de reis hiervoor met me mee ging.
Dan zijn we in Wronki. Als Peter foto’s maakt krijg je altijd een oude man en zijn hondje. Wronki was ooit partnerstad van Beverwijk. Hierdoor is er daar een Wronkibos.
We zijn bij Piotr. Hij is nog net tiener.
Piotr is gehandicapt geboren. Door een vriendin van vroeger, Christien, die veel van Polen weet, ben ik met Piotr in contact gekomen. Christien en haar man Wim hebben bijna 25 jaar lang veel werk gedaan voor kansarme Poolse kinderen.
Piotr heeft een 10 maanden jonge hond, Roma, die steeds naar binnen wil en met haar bemodderde poten de deur probeert te openen.
Piotr spreek alleen Pools. Ik niet. Wij praten via mijn iPhone en Google Translate.
Naast Roma zijn er nog 2 honden. Deze kleine vindt het ook niks dat ze niet naar binnen mag.
Piotr woont met zijn vader en moeder vrij ver buiten het centrum in een landelijk gebied.
Daar koop je geen rechte palen voor je vogelhuisje, je vindt wel iets in het bos.
Er groeien pompoenen
en walnoten.
In de grote tuin een fantasiewatermolen.
Verderop denderen permanent zware treinen door de stilte.
Roma heeft veel stokken en ballen en vindt dat mensen er voor zijn om die in beweging te brengen.
in en om het huis staan versierde flessen,allemaal door Piotr gemaakt.
In zijn kamertje hangen hoog medaille die hij met sport gewonnen heeft.
Hij heeft een heel lieve vader
waarmee Peter discussieert over politiek, bij gebrek aan taal doen ze dat
aan de hand van deze tekeningen. Je kunt ziet dat wij ons eigen aardgas hebben en dat Polen dat niet heeft, afhankelijk is van Poetingas en verwacht dat de EU en de Nato Polen beschermen als er problemen komen met de levering daar van.
Wij hebben geen idee wat hij vindt van de EU.
Die discussie vindt plaats aan dezelfde tafel waaraan Piotr zorgvuldig opschrijft wat hij van de EU vindt.
Buiten zit zij mooi te zijn zonder het te weten.
Nog even een foto met mij erbij en we vertrekken.
Piotr is de laatste tiener die ik deze reis fotografeer. Ik ben erg blij dat ik hem ontmoet heb en dat hij mee doet met mijn project.Ik heb nu foto’s van tieners uit alle landen van de EU op 1 na. Dat is Luxemburg. Zijn er lezers die daar contacten hebben?
We zien dit karretje, geen idee waar het voor is.
Langs de weg dieze brievenbussen, handig voor de postbode en
passeren deze buurtwinkel. Je moet al weten wat je wilt, anders ga je niet naar binnen.
Dit is een uniforme manier van landschapdesign in de EU. Ook te zien langs het weggetje terug naar het centrum van Wronki,
langs de grote gevangenis die waarschijnlijk een economische drager is
van het stadje met nauwelijks een station. Geen wonder dat Beverwijk er niks meer van wil weten?!
Onze hotelkamer grenst aan een voetbalcomplex.
We zijn in een sporthotel, onderdeel van een
professionele voetbalclub met voetbalacademie.
Donderdagmorgen, op weg naar huis.
Af en toe als een speer door de mist naar
Berlijn. Dit is de achtergevel die tegen ons hotel aan ligt. We moeten grinniken. Loopt het “oude” westen van de EU echt nog wel voor op de landen die er later bij gekomen zijn? Overvleugelt de Poolse adelaar straks de Duitse?
We zijn bij Micha en Mara en
Misja en Mara, mijn nicht en achternicht die in Berlijn Neukölln wonen.
Even verderop roept de moskee aan de rand van volkspark Hasenheide op tot gebed, We zijn terug in onze multiculturele wereld.
Vanmorgen vind ik na het hotelontbijt mijn kamer opgeruimd en schoon terug. Gründlich: mijn achteloos neergeworpen hemdje ligt als vlinder op mijn bed. Ik ben in Duitsland.