You-R-O-Teens

Latvia

By

Van Kolka en Roja via scherpe zonnen en laag stof naar Warschau via Ukmerge, naar Mantas.

Ik  moet heel vroeg op. Het vriest 5 graden. Het is donker. De stalletjes zijn slechts een contour in het duister met beginnend licht vanuit de horizon. Ik moet om 3 uur, over  ruim 450 kilometer over langzame wegen in Ukmerge in Litouwen zijn.

Deze blog wordt

een “roadblog” over een opkomende zon.

Ik  neem afscheid van een heleboel tieners die we in Roja en Kolka ontmoet hebben.

Afscheid van Rihards. Zijn ouders hebben een familiehotel in Kolka dat deze winter verbouwd wordt en nu dicht is. We stonden voor een dichte donkere deur toen we er wilden eten.

Hij weet niet of hij ook in het bedrijf wil. Hoeft ook nog niet.

De zon lijkt om 8 uur uit de aarde te komen.

Het valt niet mee om scherp te blijven vanuit een rijdende auto.

Ik  rijd verder en het wordt langzaam licht boven de Baltische Zee tussen de dennen.

Soms een huis in het voorbij gaan tussen alle bomen door. En steeds meer huizen.

We nemen ook afscheid van Megija

en haar broer Jānis

Zij wonen in Kolka, een historisch dorp in een internationaal belangrijk natuurgebied.

Ze delen een kamer. Want zoals nog veel mensen die we in de Baltische Staten tegen komen zijn ze heel klein behuisd.

Maar in tegenstelling tot (meestal) hun ouders spreken ze allemaal Engels.

Waardoor naast de peiler Euro ook de peiler “gemeenschappelijke taal” ontstaat. “En, West Europeanen, de toekomst komt uit Oost Europa!”, denk ik steeds vaker.

We komen na  alle bomen bij een industrieel gebied, maar zien niks in tegenlicht.

In het zuiden van Letland lijkt mist te ontstaan..

We zijn zonder het te willen op wegen van stof en stenen beland. Een andere keus is er niet.

Zo rijden we meer dan 100 kilometer naar de grens van Litouwen met een snelheid van 30 tot 40 kilometer per uur. 

Zelf maak ik ook zo’n mooie romantische stofwolk maar dat kan ik jammer genoeg niet zien. In Litouwen zijn de wegen ineens van asfalt. Gek, de mensen lijken daar armer dan in Letland en de wegen zijn beter.

We zijn op weg naar Mantas in Ukmergė. Zijn vriend Tomas heb ik 2 weken geleden gefotografeerd en via Facebook heeft hij mij laten weten ook graag mee te willen doen. Dat deed hij zo hartveroverend leuk dat ik via Facebook beloof om op weg naar Warschau, waar ik dit schrijf,  bij hem te stoppen.

By

Van Roja via een EUwc en dichte kerken naar de punt van Letland, Kolka.

In the blog I wrote yesterday, I forgot this picture. I was so fond with the photoshoot with the guys from Riga that I publish this picture now. But this has nothing to do with my experiences in Roja and Kolka. The first thing I saw was an awful brick wall with some paint. I made a picture and saw thisface. It was akward. Further on in Dutch.

Op het nieuwe pleintje bij dat gezicht staan deze hokjes. Geen idee waar die voor zijn.

Deze man maakt het duidelijke. Hij doet vandaag een hokje open om zijn honing te verkopen. Ik koop een pot mierzoete honing voor € 2,-. Die 3 potjes op elkaar deed hij voor de foto, ongevraagd en “witty”.

Toen wij gisteren aankwamen zag ik deze muur in de ijskoude wind onder de grijze lucht; koud maakte ik snel deze foto.

Een vrolijke jongen in de zon ontmoet

een vrolijk meisje. Met een beetje zon zien dingen er anders uit. Ook bij -3.

Vlakbij ons hotel dit riet in ochtendlicht aan

de Baltische Zee met uitzicht op het Estlands eiland Saaremaa , waar we een paar dagen geleden vandaan kwamen; 500 kilometer rijden waar een vogel aan een korte snelle vlucht genoeg heeft.

Het zeewater bevriest

aan dit strand dat voor een stukje ook van ons is.  De huisjes daar achter zijn wc-tjes

die mij liefdevol ontvangen.

Na een laatste blik zoek ik een warme plek.

In het dorp staat een Luthers kerkje omringd door graven. De kerktoren is in twee delen gebouwd. Het lichte gedeelte onder de punt is ongeveer 100 jaar nieuwer dan het donkere gedeelte.

Hoewel het kerkhof stil lijkt zijn overal mensen bezig. Het kerkje is gesloten.

Op mijn tenen staand, camera in gestrekte armen boven mijn hoofd tegen een vuil raam krijg ik ongezien dit beeld van het interieur.

Op  weg naar Kolka, 35 kilometer verderop komen we langs weer een kerkje en een begraafplaats. Behalve bossen en dennen is er ook verder niks.

Het is een prachtige begraafplaats. Op sommige kruizen groeit mos

In Letland staan er bankjes bij de graven Dat heb ik nergens eerder gezien.

Ook hier een kerkje dat gesloten is en op een soort terp staat. Al weer met gestrekte tenen en armen een ongeziene foto maken. En

nog een.

Soms zijn ongeziene foto’s het mooist.

Even een minportret om te laten zien dat ik het koud heb.

In Kolka zoek ik naar het adres van “mijn tieners”. Er zijn geen straatnamen en nummers. Alleen familienamen en namen op huizen. Deze honden spelen met elkaar wie de baas is, gescheiden door een hek. Die kleine laat even zien dat hij dat is ter linkerzijde. Waar zien we dat meer in deze wereld?!

Tegenover het huis van “mijn tieners” al weer een kerkje. Dit plaatsje gaat het in de toekomst toeristisch maken. Duurt nog wel een 20 jaar.

Dan is deze schuur verdwenen.

Is deze waakhond een legende omdat ie niks anders doet dan liggen achter kale takken en kijken

naar de buurpoes die wacht tot de bazin weer terug komt uit de winkel verderop

en maakt deze tiener de dromen waar die hij voor ons project opschrijft. Hij heet Jãnis en ging op de foto, samen met zijn zus Megija.

Morgen gaan we vanaf hier vroeg naar Litouwen, terug naar Ukmergė. Als het lukt maak ik in het weekend een blog waar meer foto’s van haar en haar broer te zien zijn.