Archives for oktober 2014

We gaan terug naar het huis en de buurt van  Agata waar we gisteren waren om foto’s te maken van haar en Michal. Er komt een kraai die gisteren ook op de foto wilde. Toen lukte het niet. Nu gaat hij/zij ervoor zitten.

Ik klik en de kraai gaat op zoek naar andere avonturen.

Ik ga foto’s maken van Kamila. Zij woont ver buiten de stad en doordat ze pas om 3.15 uit school is heb ik dan niet genoeg daglicht om het bij haar thuis te doen. Daarom bij haar vriendin Agata. ( I’ll make pictures of Kamila. She lives far away from the city. It should be to dark to make pictures in her home. Therefore we do it in her friends, Agata’s house en surroundings)

Ook het varkentje op het slagersraam wil er beter op dan gisteren. Met glimlach.

Als ik later in het park om de hoek met haar aan het werk ben komt Michal even kijken. Hij wil een keer lachend op de foto. (When we are shooting in the park comes Michal along. He wants a smiling picture. Well here it is).

Kamila is de eerste tiener die vindt dat ze er op de foto mooier uitziet dan in het echt. Grappig. (Kamila is the first teen that  finds herself more beautiful on the picture as in real life. Funny.)

Te meer omdat ze gekozen is tot het mooiste meisje van de klas en binnenkort op gaat voor de competitie van het mooiste meisje van het gymnasium waar ze op zit. (She is chosen as the beautyqueen of her class and is in a competition for the beautyqyeen of her gymnasium).

Op de straat, onderweg naar mijn auto, een ontmoeting van 2 dames die maar niet op kunnen houden het gesprek te beëindigen en afscheid te nemen. De scene doet denken aan een heel mooie video van de Amerikaanse kunstenaar Bill Viola (staat vast op Wikipedia en YouTube).

Het is vroeg donker. Om 5 uur rijden we terug van de shoot  met Kamila. We raken in een verkeersknoop. We zijn volstrekt de weg kwijt, kunnen de opritten van bruggen die ons de rivier over moeten brengen niet vinden. Onze GPS stopt er soms mee, moe van het berekenen en toch komen we “thuis”. Uiteindelijk.

Het is wintertijd geworden. Om half 5 heb ik geen licht meer om foto’s te maken. Buiten is het nevelig en het lijkt of alles naar brandend hout of steenkool ruikt. 

Onze wijk bij een vroege wintertijdavond. 

“s Morgens schijnt de zon op berijpte daken, het heeft 5 graden gevroren. We gaan naar het centrum van de stad, 10 kilometer verder.

De oude stad spiegelt zich in een tram in het spitsverkeer.

Deze man gaat ons fier voor, maar als je goed kijkt is het toch een beetje een bedelaar. ( Is he begging?)

Ik ben bij het Sovjetpaleis voor Cultuur en Wetenschap. Nu zijn er winkeltjes, er is theater, het is een congresgebouw, een bioscoop, je kunt er wat eten en koffie drinken en er zijn veel kantoren. Zo’n soort bouwstijl zag ik ook in Talinn en Riga.

Het herbergt ook publieke toiletten. Iemand heeft hier zijn liefde voor een belangrijke voetbalclub heel klein op een wcdeur bekend.

In het wintertijdlicht lopen veel mensen al dan niet op hun doel af

Op de hoek van een straat zien we Poolse vlaggen, horen we af en toe het geluid van een sirene en flarden van een toespraak.(On the corner of a street we see a group of people, hear the noise of a siren and speeches)

Er staat een groep mensen met daar tegenover 2 agenten die minutieus iets in een boekje schrijven.(There is a lot of people gathered. In front of them two policemen. They writing something very exactly in their books).

Deze meneer vertelt wat de grieven zijn van de groep. We zijn voor het ministerie van Financien. (This man tells about the problems of the group. We are in front of the ministery of Finances).

These very kind persons tell us about the demonstration. They demonstrate against a ridiculous and bureaucratic measure. They represent people that own a small private gas- and oil company. They sell oil for heating the houses and to drive your car. It is the same oil, but it has several levels of taxes. They are obliged to administrate exactly the purpose of the oil. When there is one mistake, and that happens often because they can’t control the way people uses the bought oil, they have to pay a lot of taxes and penalties. The amounts they have to pay till now are on their body’s. The measure is unfair to this small companies and will kill them. They must go to Brussels perhaps.

We wish them good luck. We will hope their protest will help. I promise them to publish their problems on my blog. I just did.

Hij of zij heeft al veel voorbij zien gaan; ziet de wereld transparant.

Hij heeft ook al veel voorbij zien gaan, draagt zijn kruis al meer dan 2000 jaar en helpen doet het niet.

Tegenover hem een kaart van Europa uit 1745. Er is niet eens zo veel veranderd vind ik.

Dan stuiten we op de tweede “demonstratie”.

Deze ruiters begeleiden als een bereden erewacht de presidenten van Polen en Israel. 

De beide presidenten openen een grote tentoonstelling over de historie van de joden in Polen in het Joods Museum. Achter en voor hen veel zwarte limousines, zwaailichten en beveiligers.

Aan het einde van de straat zie ik de contouren van oud Warschau.

en rechts van me, aan de overkant van de rivier, het belangrijkste voetbalstadion van Polen.

Op een muurtje zit een misplaatste figuur in Pandapak en rollerskates te bedelen.

Daarnaast probeert een andere man solotennis te verkopen. Hij heeft het minstens niet koud in schaduw onder 0.

Deze mevrouw scharrelt er ook rond. Ze gaat nu het koninklijk paleis binnen.

Op het paleis zitten sleetse plekken

die steeds weer bijgewerkt moeten worden.

In het paleis dat ook museum is zitten Japanse dames in kimono te luisteren naar hun gids.

Ik heb alleen maar oog voor de kroonluchters

en deze mevrouw voor mij; zij ziet er op toe dat niemand in de kroonluchters gaat hangen.

Hè, een koninklijk paleis in Polen? Ja tot 1791. Daarna werd het een van de eerste democratiën. Tot dat allerlei andere landen Polen bezetten. Dit is een detail van een schilderij dat over die geschiedenis gaat. Ik vond het zo leuk dat die mannen nog net zo doen als de mannen van nu als ze iets begeren.

Buiten voert een paard duiven.

Deze mevrouw breit haar handel bij elkaar

deze man zijn klanten voor het restaurant.

Bij een kop koffie probeer ik warm te worden, Deze mensen kijken ernstig-strak tot iemand een groepsselfie maakt, dan hebben ze een fractie van een seconde een blijde grimas. Klik.

Voor het presidentieel paleis staat deze wacht eer te demonstreren.

Tegenover hen weer een demonstratie. Dit zijn museummedewerkers voor het ministerie van Cultuur die protesteren tegen de bezuinigingen op Cultuur. (And there is a demonstration again. Against the financial cuts in the sector of Culture. One of the persons was in Amsterdam, the Rijksmuseum. She was fond of it and she find it a good example how not only to spend money on culture but also how to earn money with it. I forgot to make a picture of her).

Heel aardige mensen leggen me het uit en zeggen dat het Rjiksmuseum in Amsterdam hun voorbeeld is. Ik vergeet een foto van ze te maken. Ze zijn lid van Solidarinosc. Als je daar niet een gevoel bij krijgt?!

Verder lopend komen we langs weer een erewacht aan het begin van een mooi stadspark

waar je zelf even hond zou willen zijn!

De zon laat het ook vandaag al weer te vroeg voor mijn gevoel afweten.

Na alle oude pracht een praktische oplossing voor een lap stof, een rok voor haar en een blouse voor hem. We gaan naar huis. Morgen gaan we naar Wronki.

De volgende ochtend is het vroeg licht. Door een heel drukke stad vinden we de weg richting Poznan, waar in de buurt Wronki ligt. Polen zijn massaal op weg naar werk en school. Ik heb de indruk dat Polen harde werkers zijn.

Warschau geeft energie en ons een ander beeld van dit land en de mensen dan het beeld dat sommige politici van hen neerzetten in Nederland.

Dan gaan we de mooiste snelweg van Europa op, richting het westen.