Donderdagmorgen vertrekken we vroeg uit Boedapest om 10 uur later in het dorp Simbrias in Roemenie aan te komen. Daar is dit overbuurmeisje.
Hier gaan we vandaan. Dit is de binnenplaats van het blok waar we ons appartement hebben in het centrum van Boedapest.
Dit is de fietsenstandaard.
Er wordt veel gefietst in Boedapest. Het is een energieke stad waar je de toekomst voelt tussen het verval door een heftig verleden.
Niet voor niks kiezen filmmakers deze stad voor hun producties. De kosten zijn er laag
en er is veel creativiteit die een uitweg zoekt.
Franz Liszt is een grote stadgenoot. Er is een beroemde muziekschool naar hem genoemd. Daar woonden we even naast.
Op allerlei willekeurige en onvermoede plekken vind je wel een stenen figuur. Boedapest is een beeldenstad.
De betekenis is soms onduidelijk en de figuur onhandig maar ze zijn overal.
Deze man wuift ons uit. Zingend?
We vertrekken over een brug waar de glazen kappen van de lampen met slotjes vastzitten. Eerst denken we aan het voorkomen van de mogelijke diefstal van spaarlampen. Het blijken symbolen te zijn van eeuwige liefde .
Richting Roemenië wordt het grijzer en natter. Het gaat regenen. Net over de grens zien we ooievaars aan de kant van de weg, Snel vanuit de rijdende auto een snapshot.
Voor ons een bekend Roemeens verkeersbeeld. Volle tweebaanswegen. Vrachtauto’s en paard en wagen. We gaan de komende uren op zijn best 60 kilometer per uur halen.
We zijn laat in het dorp waar we 2 jaar geleden ook waren. We logeren bij Jan de Witte. Twee jaar geleden heb ik deze twee op de foto gezet. Margit en Katy. ’s Ochtends, ze hebben de auto herkend, komen ze grapjes maken alsof we ze gisteren nog gezien hebben. Twee jaar ouder.
Hier wonen ze. De 2 meisjes zijn hun zusjes. Ook twee jaar ouder. Inmiddels is er ook een broertje.
Wies kan haar Iphone niet meer loslaten uit verbazing over wat ze ziet.
Jolien, achternichtje van Jan de Witte is er ook en spiegelt haar oudoom.
We lopen door het dorp. We gaan op bezoek bij een andere tiener die 2 jaar geleden met haar zus door mij op de foto is gezet. Een foto van Jan met hen hangt tussen alle andere plaatjes. De moeder van deze meisjes is 2 weken geleden ineens overleden.
Een van de twee is Rita en zit hier tussen Jan en mij in. Ze laat in alles blijken dat ze blij is met onze komst. Het is niet helemaal duidelijk wat haar rol wordt in het huishouden van haar vader, haar oudere zus die ernstig ziek is en haar broertje. Wij maken ons zorgen over haar toekomst.
Dit is Rita’s vader. Schenkt ons Palinka en moet een jaar zijn baard laten staan als teken van rouw.
Als we verder lopen door het dorp valt het ons nog meer op hoe waardevol het cultureel-historisch is. Een oud Hongaars dorp in Roemenië in de Eu waar men grotendeels nog leeft als 100 jaar geleden. Wij vinden dat het genomineerd moet worden als Unesco Werelderfgoed.
Dit is een bewegende toom biggetjes , zomaar in een kleine schuur. Vrij spelend.
Sinds twee jaar geleden is er al wel wat veranderd. Een nieuwe schuur bijvoorbeeld.
Boven aan het dorp is de begraafplaats die uitkijkt over het dorp en de wijde omgeving.
Rita’s moeder ligt er nu ook.
Later komt Rita naar Jans huis. Rita heeft mooi lang zwart haar in een vlecht en dat wil Jolien ook met haar Zeeuwse blonde haar.
En dat gebeurt. Door Rita. We hopen dat ze misschien kapster kan worden.
En tot slot nog even de schoonheid van de overkant. Begint al onbewust met vlechtjes. Een Hollandse fiets op de achtergrond. Die hier samen met veel andere Nederlandse tweede hands fietsen rondrijdt. Dankzij een comité dat zich inzet voor dit dorp. Kijk op www.Simbrias.nl.
