• Skip to main content
  • Skip to primary sidebar

You-R-O-Teens

  • Home
  • About
  • Portraits
  • Blog
  • Book
  • Contact

Blogberichten

januari 8, 2015 By Monique

Van Borst via sneeuw naar Letzebuerg het laatste landje van de 28


Michael van schadebedrijf Leo Borst uit De Rijp is bezig met de laatste hand van de reparatie van de auto die vlak voor onze reis naar Polen en de Baltische staten werd aangereden (zie onze blog van begin oktober van dit jaar).

De hele zijkant is vernieuwd en de reparatie heeft ongeveer 2 maanden geduurd omdat die zijkant niet snel geleverd kon worden.

Via Roermond gaan we naar Luxemburg of Letzebuerg. Zo heet het land in de eigen taal. We verlaten dit bijna Hopperiaanse uitzicht en trekken de Ardennen over.

Dit is de laatste blik op Nederland bij Eijsden.

Dit de volgende als we voorbij Luik de Ardennen op rijden.

Het wordt steeds kouder, mistiger en witter. Peter rijdt niet harder dan 70-80, bang  dat de auto straks weer in de kreukels geraakt.

Na een moeizame rit zijn we in Roodt-sur-Syre. Zo lijkt het een sprookjesdorp.

Het is een welvarend nieuw wijk met dure auto’s waar de hagelregen een speelse vorm aan geeft. Ik ga foto’s maken van Henri en Felix.

De overbuurman kijkt smeltend toe.

Het dorp ligt bij weilanden en bossen. Mooi grijs en groen.

En heuvels die uitnodigen om te fietsen naar een onbekend gebied

met boomgaarden

en zomersuitnodigende fietsweggetjes.

In dit land gaat de krant voor Waarheid en Recht. Geen wonder dat de Europese rekenkamer en het Europese Hof er gevestigd zijn. Of dit motto ook geldt voor alle banken hier?

De signalen op de weg, zebrapaden en maximumsnelheidcijfers worden hier met artistieke vegen aangebracht, de wegwerker krijgt een eigen signatuur.

De bomen worden met krachtige hand in een vorm gedwongen.

De moeder van Henri en Felix, Josefine,  ontvangt ons allerhartelijkst en is gek op haar zoons.

Ik maak foto’s van Felix

die op een Europese school zit

Zijn broer Henri zit ook op die Europese school.

Felix is gek op Bayern München.

Henri wil in Schotland gaan studeren. Omdat hij vindt dat hij op een Schot lijkt.

Moet nog even in Roodt blijven, om zijn school af te maken.

Hij heeft een vriendin, Lina, van over de grens in Duitsland, in Turkije leren kennen.

De moeder van Henri en Felix heeft een Driekoningentaart. Degene die een stuk met een verborgen boon heeft wordt de koningin. Ik dus

En Gabi is mijn boon. Driekoningentaart is een gebak dat in Nederland niet zo bekend is. Wel bij onze Ooster- en Zuiderburen.

De volgende morgen gaan we naar Sophie in het dorp Bertrange. Een dorp waar het zo stil is dat de huizen er met elkaar kunnen praten zonder overstemd te worden.

De tuinschoenen weg kunnen dromen tot het zomer wordt.

Sophie woont voor of achter die schoenen, afhankelijk van waaruit je kijkt.

In dit keurige land is dit een wonder. Een puber in opstand? Stil, ’s avonds laat? 

Maar dan is hij of zij als een wolvenbende bezig!

In school wordt een vredeskorps opgericht als tegenwicht.

Het weerkaatste licht van vensters geeft overal allerlei spiegelende patronen op de weg.

Sophie doet mee dankzij de vader van Henri en Felix, Paul,  die gisteren daadkrachtig met Sophies vader belde. Een andere tiener met wie ik een afspraak had kon niet. Ik ben blij met Sophie.

Na de shoot met haar ga ik even in de stad Luxemburg kijken. Het is er stil, ondanks de jaarlijkse uitverkoopmiddag op de eerste zondag van het nieuwe jaar.

Deze engel die oorlogsslachtoffers herdenkt, verschuilt zich af en toe achter een opwaaiende vlag die aan Nederland doet denken. Alleen heet die vlag hier Oranje, Blanje Bleu.

Lopend door deze stille stad  zie ik hoe een klein land met haar ruimte omgaat. Op je fiets staande het zebrapad over. Scheelt een overgang, daar kan je dan weer een kantoorpand bouwen.

Sophie heeft de eer de laatste tiener van het laatste land te zijn in dit project. Samen met Peter heb ik 28 landen van de EU bezocht en tieners gefotografeerd, Meer dan honderd. Veel fijne mensen ontmoet en plekken gezien die ik anders nooit gezien had.  Vanaf nu gaan we thuis werken aan een boek en een tentoonstelling. Ik laat van mij horen!

Filed Under: Luxembourg

oktober 31, 2014 By Monique

Van Warschau via Wies en Piotr met de hond Roma via een voetbalacademie naar de oude adelaar en Mara en een vlinder op bed.

De snelweg van Warschau naar het westen is een feest voor snelle auto’s. De maximumsnelheid is officieel 140, maar de meesten vinden dat een slakkengang. Wij soms ook.

Polen is heel afhankelijk van gas uit Rusland. Her en der verschijnen windmolens. Zonnepanelen zie ik nog weinig,

Terwijl dit land zo groeit dat ze alle energiezeilen zullen moeten bijzetten.

Naast gas wordt er veel hout gestookt.

Vlak voor Wronki zie ik dit plaatsnaambord en maak er een foto van voor mijn vriendin Wies, die de reis hiervoor met me mee ging.

Dan zijn we in Wronki. Als Peter foto’s maakt krijg je altijd een oude man en zijn hondje. Wronki was ooit partnerstad van Beverwijk. Hierdoor is er daar een Wronkibos.

We zijn bij Piotr. Hij is nog net tiener.

Piotr is gehandicapt geboren. Door een vriendin van vroeger, Christien, die veel van Polen weet, ben ik met Piotr in contact gekomen. Christien en haar man Wim hebben bijna 25 jaar lang veel werk gedaan voor kansarme Poolse kinderen.

Piotr heeft een 10 maanden jonge hond, Roma, die steeds naar binnen wil en met haar bemodderde poten de deur probeert te openen.

Piotr spreek alleen Pools. Ik niet. Wij praten via mijn iPhone en Google Translate.

Naast Roma zijn er nog 2 honden. Deze kleine vindt het ook niks dat ze niet naar binnen mag.

Piotr woont met zijn vader en moeder vrij ver buiten het centrum in een landelijk gebied.

Daar koop je geen rechte palen voor je vogelhuisje, je vindt wel iets in het bos.

Er groeien pompoenen

en walnoten.

In de grote tuin een fantasiewatermolen.

Verderop denderen permanent zware treinen door de stilte.

Roma heeft veel stokken en ballen en vindt dat mensen er voor zijn om die in beweging te brengen.

in en om het huis staan versierde flessen,allemaal door Piotr gemaakt.

In zijn kamertje hangen hoog medaille die hij met sport gewonnen heeft.

Hij heeft een heel lieve vader

waarmee Peter discussieert over politiek, bij gebrek aan taal doen ze dat

aan de hand van deze tekeningen. Je kunt ziet dat wij ons eigen aardgas hebben en dat Polen dat niet heeft, afhankelijk is van Poetingas en verwacht dat de EU en de Nato Polen beschermen als er problemen komen met de levering daar van.

Wij hebben geen idee wat hij vindt van de EU. 

Die discussie vindt plaats aan dezelfde tafel waaraan Piotr zorgvuldig opschrijft wat hij van de EU vindt.

Buiten zit zij mooi te zijn zonder het te weten.

Nog even een foto met mij erbij en we vertrekken.

Piotr is de laatste tiener die ik deze reis fotografeer. Ik ben erg blij dat ik hem ontmoet heb en dat hij mee doet met mijn project.Ik heb nu foto’s van tieners uit alle landen van de EU op 1 na. Dat is Luxemburg. Zijn er lezers die daar contacten hebben?

We zien dit karretje, geen idee waar het voor is.

Langs de weg dieze brievenbussen, handig voor de postbode en 

passeren deze buurtwinkel. Je moet al weten wat je wilt, anders ga je niet naar binnen.

Dit is een uniforme manier van landschapdesign in de EU. Ook te zien langs het weggetje terug naar het centrum van Wronki,

langs de grote gevangenis die waarschijnlijk een economische drager is

van het stadje met nauwelijks een station. Geen wonder dat Beverwijk er niks meer van wil weten?!

Onze hotelkamer grenst aan een voetbalcomplex.

We zijn in een sporthotel, onderdeel van een 

professionele voetbalclub met voetbalacademie.

Donderdagmorgen, op weg naar huis.

Af en toe als een speer  door de mist naar

Berlijn. Dit is de achtergevel die tegen ons hotel aan ligt. We moeten grinniken. Loopt het “oude” westen van de EU echt nog wel voor op de landen die er later bij gekomen zijn? Overvleugelt de Poolse adelaar straks de Duitse?

We zijn bij Micha en Mara en 

Misja en Mara, mijn nicht en achternicht die in Berlijn Neukölln wonen.

Even verderop roept de moskee aan de rand van volkspark Hasenheide op tot gebed, We zijn terug in onze multiculturele wereld.

Vanmorgen vind ik na het hotelontbijt mijn kamer opgeruimd en schoon terug.  Gründlich: mijn achteloos neergeworpen hemdje ligt als vlinder op mijn bed. Ik ben in Duitsland. 

Filed Under: Germany, Poland

oktober 29, 2014 By Monique

Van een kauw die even op de foto wilde via Warschaubeelden van oliemensen en 2 presidenten met paarden naar een volle bushalte en de gewezen partnergemeente van Beverwijk

We gaan terug naar het huis en de buurt van  Agata waar we gisteren waren om foto’s te maken van haar en Michal. Er komt een kraai die gisteren ook op de foto wilde. Toen lukte het niet. Nu gaat hij/zij ervoor zitten.

Ik klik en de kraai gaat op zoek naar andere avonturen.

Ik ga foto’s maken van Kamila. Zij woont ver buiten de stad en doordat ze pas om 3.15 uit school is heb ik dan niet genoeg daglicht om het bij haar thuis te doen. Daarom bij haar vriendin Agata. ( I’ll make pictures of Kamila. She lives far away from the city. It should be to dark to make pictures in her home. Therefore we do it in her friends, Agata’s house en surroundings)

Ook het varkentje op het slagersraam wil er beter op dan gisteren. Met glimlach.

Als ik later in het park om de hoek met haar aan het werk ben komt Michal even kijken. Hij wil een keer lachend op de foto. (When we are shooting in the park comes Michal along. He wants a smiling picture. Well here it is).

Kamila is de eerste tiener die vindt dat ze er op de foto mooier uitziet dan in het echt. Grappig. (Kamila is the first teen that  finds herself more beautiful on the picture as in real life. Funny.)

Te meer omdat ze gekozen is tot het mooiste meisje van de klas en binnenkort op gaat voor de competitie van het mooiste meisje van het gymnasium waar ze op zit. (She is chosen as the beautyqueen of her class and is in a competition for the beautyqyeen of her gymnasium).

Op de straat, onderweg naar mijn auto, een ontmoeting van 2 dames die maar niet op kunnen houden het gesprek te beëindigen en afscheid te nemen. De scene doet denken aan een heel mooie video van de Amerikaanse kunstenaar Bill Viola (staat vast op Wikipedia en YouTube).

Het is vroeg donker. Om 5 uur rijden we terug van de shoot  met Kamila. We raken in een verkeersknoop. We zijn volstrekt de weg kwijt, kunnen de opritten van bruggen die ons de rivier over moeten brengen niet vinden. Onze GPS stopt er soms mee, moe van het berekenen en toch komen we “thuis”. Uiteindelijk.

Het is wintertijd geworden. Om half 5 heb ik geen licht meer om foto’s te maken. Buiten is het nevelig en het lijkt of alles naar brandend hout of steenkool ruikt. 

Onze wijk bij een vroege wintertijdavond. 

“s Morgens schijnt de zon op berijpte daken, het heeft 5 graden gevroren. We gaan naar het centrum van de stad, 10 kilometer verder.

De oude stad spiegelt zich in een tram in het spitsverkeer.

Deze man gaat ons fier voor, maar als je goed kijkt is het toch een beetje een bedelaar. ( Is he begging?)

Ik ben bij het Sovjetpaleis voor Cultuur en Wetenschap. Nu zijn er winkeltjes, er is theater, het is een congresgebouw, een bioscoop, je kunt er wat eten en koffie drinken en er zijn veel kantoren. Zo’n soort bouwstijl zag ik ook in Talinn en Riga.

Het herbergt ook publieke toiletten. Iemand heeft hier zijn liefde voor een belangrijke voetbalclub heel klein op een wcdeur bekend.

In het wintertijdlicht lopen veel mensen al dan niet op hun doel af

Op de hoek van een straat zien we Poolse vlaggen, horen we af en toe het geluid van een sirene en flarden van een toespraak.(On the corner of a street we see a group of people, hear the noise of a siren and speeches)

Er staat een groep mensen met daar tegenover 2 agenten die minutieus iets in een boekje schrijven.(There is a lot of people gathered. In front of them two policemen. They writing something very exactly in their books).

Deze meneer vertelt wat de grieven zijn van de groep. We zijn voor het ministerie van Financien. (This man tells about the problems of the group. We are in front of the ministery of Finances).

These very kind persons tell us about the demonstration. They demonstrate against a ridiculous and bureaucratic measure. They represent people that own a small private gas- and oil company. They sell oil for heating the houses and to drive your car. It is the same oil, but it has several levels of taxes. They are obliged to administrate exactly the purpose of the oil. When there is one mistake, and that happens often because they can’t control the way people uses the bought oil, they have to pay a lot of taxes and penalties. The amounts they have to pay till now are on their body’s. The measure is unfair to this small companies and will kill them. They must go to Brussels perhaps.

We wish them good luck. We will hope their protest will help. I promise them to publish their problems on my blog. I just did.

Hij of zij heeft al veel voorbij zien gaan; ziet de wereld transparant.

Hij heeft ook al veel voorbij zien gaan, draagt zijn kruis al meer dan 2000 jaar en helpen doet het niet.

Tegenover hem een kaart van Europa uit 1745. Er is niet eens zo veel veranderd vind ik.

Dan stuiten we op de tweede “demonstratie”.

Deze ruiters begeleiden als een bereden erewacht de presidenten van Polen en Israel. 

De beide presidenten openen een grote tentoonstelling over de historie van de joden in Polen in het Joods Museum. Achter en voor hen veel zwarte limousines, zwaailichten en beveiligers.

Aan het einde van de straat zie ik de contouren van oud Warschau.

en rechts van me, aan de overkant van de rivier, het belangrijkste voetbalstadion van Polen.

Op een muurtje zit een misplaatste figuur in Pandapak en rollerskates te bedelen.

Daarnaast probeert een andere man solotennis te verkopen. Hij heeft het minstens niet koud in schaduw onder 0.

Deze mevrouw scharrelt er ook rond. Ze gaat nu het koninklijk paleis binnen.

Op het paleis zitten sleetse plekken

die steeds weer bijgewerkt moeten worden.

In het paleis dat ook museum is zitten Japanse dames in kimono te luisteren naar hun gids.

Ik heb alleen maar oog voor de kroonluchters

en deze mevrouw voor mij; zij ziet er op toe dat niemand in de kroonluchters gaat hangen.

Hè, een koninklijk paleis in Polen? Ja tot 1791. Daarna werd het een van de eerste democratiën. Tot dat allerlei andere landen Polen bezetten. Dit is een detail van een schilderij dat over die geschiedenis gaat. Ik vond het zo leuk dat die mannen nog net zo doen als de mannen van nu als ze iets begeren.

Buiten voert een paard duiven.

Deze mevrouw breit haar handel bij elkaar

deze man zijn klanten voor het restaurant.

Bij een kop koffie probeer ik warm te worden, Deze mensen kijken ernstig-strak tot iemand een groepsselfie maakt, dan hebben ze een fractie van een seconde een blijde grimas. Klik.

Voor het presidentieel paleis staat deze wacht eer te demonstreren.

Tegenover hen weer een demonstratie. Dit zijn museummedewerkers voor het ministerie van Cultuur die protesteren tegen de bezuinigingen op Cultuur. (And there is a demonstration again. Against the financial cuts in the sector of Culture. One of the persons was in Amsterdam, the Rijksmuseum. She was fond of it and she find it a good example how not only to spend money on culture but also how to earn money with it. I forgot to make a picture of her).

Heel aardige mensen leggen me het uit en zeggen dat het Rjiksmuseum in Amsterdam hun voorbeeld is. Ik vergeet een foto van ze te maken. Ze zijn lid van Solidarinosc. Als je daar niet een gevoel bij krijgt?!

Verder lopend komen we langs weer een erewacht aan het begin van een mooi stadspark

waar je zelf even hond zou willen zijn!

De zon laat het ook vandaag al weer te vroeg voor mijn gevoel afweten.

Na alle oude pracht een praktische oplossing voor een lap stof, een rok voor haar en een blouse voor hem. We gaan naar huis. Morgen gaan we naar Wronki.

De volgende ochtend is het vroeg licht. Door een heel drukke stad vinden we de weg richting Poznan, waar in de buurt Wronki ligt. Polen zijn massaal op weg naar werk en school. Ik heb de indruk dat Polen harde werkers zijn.

Warschau geeft energie en ons een ander beeld van dit land en de mensen dan het beeld dat sommige politici van hen neerzetten in Nederland.

Dan gaan we de mooiste snelweg van Europa op, richting het westen. 

Filed Under: Poland

oktober 27, 2014 By Monique

Van Agata via Kuba en vogels en hondjes op olifantenpaadjes naar Michal en de kerk en een strijkplank naar een wintertijdbed met 2 apples.

Zondagmorgen zijn we bij Agata. Zij woont samen met haar moeder en broer. Op de kast een foto waar haar broer de vorige Poolse paus ontmoet.(Sundaymorning we go to Agata. She lives with her mother and brother. On a cupboard a picture that shows a meeting between her brother and the former Polish pope.)

Agata is heel enthousiast. Hier kijkt ze naar mijn concept voor het boek over de tieners uit de EU. (Here she looks to my conceptbook with some pictures about de teens of the EU)

Ze heeft speciaal voor de fotoshoot een nieuwe jurk gekocht. (Agata is very enthousiastic. She bought, special for this shoot, a new dress.)

Haar broer is een stuk ouder en gehandicapt. Hij is spastisch en heel aardig. (Her brother is many years older and has a spastic handicap. He is very friendly).

His name is Kuba. He wants a picture and I do a little shoot with him. He likes the picture without his glasses.)

Tegen een boom tegenover de flat zit een ekster kunstjes te doen om insecten te vangen.

Overal op groen- en speelstroken tussen de flats staan grote vogelhuizen. 

Er zijn naast andere vogels veel raven, vogels die je in Nederland nauwelijks ziet. Een van deze 3 is een jong dat gevoerd wordt.

Om de hoek is een oud winkelcentrum met winkels die dateren uit vroegere tijden toen varkens, kippen en koeien zich zelf als voedsel aanprezen.

Bij kebab laat je dat nu door vrolijke meisjes doen.

Op zondagmorgen kopen vrouwen bloemen voor hun man.

De bomen tussen de flats en winkels zijn bijna aan de winter toe.

Hoewel de planologen het anders bedachten maken de mensen zelf hun “olifantenpaadjes”.

Op Agata’s desk staan haar “heels”. Ze gaat zich verkleden om met mij mee te gaan naar een andere tiener Michal. (On Agata’s desk her “heels”. She put on other clothes and brings me to Michal, an other teen.)

Hij woont in een flat dichtbij en heeft een foxterriër Figa die gek is op mensen. ( He lives in a flat nearby and has a dog, a foxterriër called Figa. She is fond of people).

De mensen zijn hier gek op honden. Bijna iedereen loopt er met een. (People are fond of dogs. Almost everyone has one). In de verte kan ik het cultuurpaleis zien, kilometers ver weg. (In the distance I see the Culturepalace., many kilometers far away).

Man en hond hebben de zelfde schommelgang. De hond een jasje tegen de kou die best mee valt. Het vriest niet meer.

En nog een man met hond en jasje.

De hond krijgt alle tijd om te snuffelen.

Figa is 10, krijgt ook een shoot. Ze vindt het geweldig en geniet met dichte ogen.(Figa is 10 and she deserves a shoot too. She likes and enjoy’s it with closed eyes).


En als de baas een biertje drinkt moet je wachten met muilkorf op.

Je kunt bier drinken, hondjes uitlaten en naar de kerk gaan.

Dat doen veel mensen. Dit is voor de mis van 13 uur.

Er zijn er wel 4 per dag, (There are about 4 messes a day

vertelt Agata die zegt dat (tells Agata who says that

Michal misdienaar is en dat beter weet. (Michals is a assistant to the priest at the mess and know it better).

Michal weet alles over sport. Houdt alles precies bij. (Michal knows everything about sports and administrates all the details).

Deze mevrouw is bijna te laat voor de mis. 

Ze bleef staan lezen bij busreisaanbiedingen.

Die tegenover de kerk hangen.

Achter de kerk loopt een spoorlijn in vallei. Aan weerszijden opstandig groen

met vrijplaatsen voor flatbewoners en mensen die het niet zo redden. Maar gezien de strijkplank wel netjes zijn.

De speeltjes blijven hangen tot de eerste mooie voorjaarsdag.

Daar tegenover graffiti en een snelle en daardoor onscherpe

eekhoorn.

Michal wil sportjournalist worden. (Michal likes it to be a sports journalist)

Agata weet dat nog niet (Agata doesn’t know yet. She likes a picture with her “blurry” brother).

Ik neem afscheid van Michal. (I leave Michal).

Morgen zie ik Agata weer. Dan ga ik haar vriendin fotograferen in haar omgeving. (Tomorrow I will meet Agata again. Then I picture her schoolfriend in her surroundings, because she lives to far away).

Voor ons appartement staat deze dure BMW op de stoep. Het stikt van de (dure) auto’s.

Tegenover de parkeerplaats flonkert het winkelcentrum. Allerlei verdelingsvragen binnen de EU komen bij me op.

Dit is de grill van een andere te dure auto die op ons grasveld geparkeerd staat. Nee. Het is het elektrische ventilatorkacheltje dat ons warm moet houden. De verwarming werkt niet. Het is 0 graden.

Het is vandaag wintertijd geworden. Heel lastig omdat het om 5 uur al donker is en tieners pas op zijn vroegst om half vier uit school komen.

ik kan een hele lange avond selecteren en opslaan. En ik heb een nieuwe tiener erbij in Wronki. Een gemeente die ook nog partnerstad is van Beverwijk.

Filed Under: Poland

oktober 26, 2014 By Monique

Van didzkukuliai via een beverhond en een vrachtwagenhond naar Warschau

In de het kleine huisje waar Mantas woont met zijn moeder, broertje en stiefvader, hangt deze familiefoto die ik op de een of andere manier erg mooi vindt.(This is a nice familyportrait in the small house where Mantas lives. I like the picture.)

Litouwers zijn voor mij de meest lieve en gastvrije mensen van alle Balten. Hier krijg ik het nationale gerecht voorgeschoteld. Het heeft de voor mij onleesbare naam in de kop van de blog.(Lituan people are the most friendly to us of alle the Baltic people. Mantas’ mother made specially for us traditional food, made with potatoe, wild pig meat, onions and cream. Its difficult to make and lasts a lot of time: delicious!)

Het is gemaakt van aardappel en wilde zwijnenvlees en is heel bewerkelijk. Soms zijn ze er bijna een dag mee bezig, en, dat voor mij als vreemde die foto’s komt maken.

Ik ben in een buitengebied van Ukmergė met kleine huisjes, sommige heel bijzonder en alleen bedoeld voor de zomer. Nu vriest het.

In de verte gaat de weg naar Kaunas, de weg naar Polen. Die trailer met oude auto’s is typisch voor Litouwen. Hier worden veel oude auto’s uit andere landen verhandeld. 

Op de deksel van een waterput zie ik een stukje vlees liggen waar koolmezen van snoepen.

Als ik op onderzoek uit ga naar de herkomst van het vlees vind ik achter het huis de bebloede kop van een gisteren door Mantas’ stiefvader geschoten wild zwijn. 

Trots poseert zijn stiefvader naast het geslachte karkas. Morgen wordt er van gegeten. (Mantas’ stepfather is very proud. He is a hunter and shot the wild pig yesterday)

Aan de wand van de schuur hangen schedels waaronder dit van een bever.

Dit is de beverjager. (This dog is a hunter too.)

Die blij en trots met zijn baas op de foto wil. (Both proud and glad pictured)

Mantas poseert buiten. Hij wil professioneel basketballer worden. (Mantas will grow to a professional badketballplayer)

Zo begon hij met oefenen. Nu (Once he started with this ring.)

is hij te lang voor deze basketring en oefent zijn broertje ermee. ( He is to long now, the ring will be used by his younger brother)

Het wordt laat en bijna donker.

Nog een foto bij het zwijn.

Mantas vindt het heel bijzonder dat ik speciaal voor hem in Ukmergė terug gekomen ben. We gaan naar het enige hotel. Daar eten we met Aisté en haar moeder Vitalija, die ons 2 weken geleden zo fijn begeleid hebben in dit plaatsje. (Mantas is glad surprised we came specially for him. We are glad we met him)

’s Ochtends vroeg vertrekken we op weg naar Warschau, ongeveer 6 uur rijden.

Onderweg stoppen we bij dit kleine hondje dat wacht op een aardige vrachtwagenchauffeur die een stukje eten over heeft.

We zijn in Warschau. Een nieuwe wijk bij een groot winkelcentrum. 

Ver weg zie ik het mistige silhouet van het cultuurpaleis uit de Sovjetperiode. Net zo’n soort gebouw als we in de Baltische landen zagen. Morgen ga ik naar een Poolse tiener. 

Filed Under: Lithuania

oktober 25, 2014 By Monique

Van Kolka en Roja via scherpe zonnen en laag stof naar Warschau via Ukmerge, naar Mantas.

Ik  moet heel vroeg op. Het vriest 5 graden. Het is donker. De stalletjes zijn slechts een contour in het duister met beginnend licht vanuit de horizon. Ik moet om 3 uur, over  ruim 450 kilometer over langzame wegen in Ukmerge in Litouwen zijn.

Deze blog wordt

een “roadblog” over een opkomende zon.

Ik  neem afscheid van een heleboel tieners die we in Roja en Kolka ontmoet hebben.

Afscheid van Rihards. Zijn ouders hebben een familiehotel in Kolka dat deze winter verbouwd wordt en nu dicht is. We stonden voor een dichte donkere deur toen we er wilden eten.

Hij weet niet of hij ook in het bedrijf wil. Hoeft ook nog niet.

De zon lijkt om 8 uur uit de aarde te komen.

Het valt niet mee om scherp te blijven vanuit een rijdende auto.

Ik  rijd verder en het wordt langzaam licht boven de Baltische Zee tussen de dennen.

Soms een huis in het voorbij gaan tussen alle bomen door. En steeds meer huizen.

We nemen ook afscheid van Megija

en haar broer Jānis

Zij wonen in Kolka, een historisch dorp in een internationaal belangrijk natuurgebied.

Ze delen een kamer. Want zoals nog veel mensen die we in de Baltische Staten tegen komen zijn ze heel klein behuisd.

Maar in tegenstelling tot (meestal) hun ouders spreken ze allemaal Engels.

Waardoor naast de peiler Euro ook de peiler “gemeenschappelijke taal” ontstaat. “En, West Europeanen, de toekomst komt uit Oost Europa!”, denk ik steeds vaker.

We komen na  alle bomen bij een industrieel gebied, maar zien niks in tegenlicht.

In het zuiden van Letland lijkt mist te ontstaan..

We zijn zonder het te willen op wegen van stof en stenen beland. Een andere keus is er niet.

Zo rijden we meer dan 100 kilometer naar de grens van Litouwen met een snelheid van 30 tot 40 kilometer per uur. 

Zelf maak ik ook zo’n mooie romantische stofwolk maar dat kan ik jammer genoeg niet zien. In Litouwen zijn de wegen ineens van asfalt. Gek, de mensen lijken daar armer dan in Letland en de wegen zijn beter.

We zijn op weg naar Mantas in Ukmergė. Zijn vriend Tomas heb ik 2 weken geleden gefotografeerd en via Facebook heeft hij mij laten weten ook graag mee te willen doen. Dat deed hij zo hartveroverend leuk dat ik via Facebook beloof om op weg naar Warschau, waar ik dit schrijf,  bij hem te stoppen.

Filed Under: Latvia, Lithuania

  • Go to page 1
  • Go to page 2
  • Go to page 3
  • Interim pages omitted …
  • Go to page 16
  • Go to Next Page »

Primary Sidebar

Blogberichten

  • Van Borst via sneeuw naar Letzebuerg het laatste landje van de 28
    Michael van schadebedrijf Leo Borst uit De Rijp is […]
  • Van Warschau via Wies en Piotr met de hond Roma via een voetbalacademie naar de oude adelaar en Mara en een vlinder op bed.
    De snelweg van Warschau naar het westen is een feest […]
  • Van een kauw die even op de foto wilde via Warschaubeelden van oliemensen en 2 presidenten met paarden naar een volle bushalte en de gewezen partnergemeente van Beverwijk
    We gaan terug naar het huis en de buurt van […]
  • Van Agata via Kuba en vogels en hondjes op olifantenpaadjes naar Michal en de kerk en een strijkplank naar een wintertijdbed met 2 apples.
    Zondagmorgen zijn we bij Agata. Zij woont samen met […]
  • Van didzkukuliai via een beverhond en een vrachtwagenhond naar Warschau
    In de het kleine huisje waar Mantas woont met […]
  • Van Kolka en Roja via scherpe zonnen en laag stof naar Warschau via Ukmerge, naar Mantas.
    Ik  moet heel vroeg op. Het vriest 5 graden. Het […]
  • Van Roja via een EUwc en dichte kerken naar de punt van Letland, Kolka.
    In the blog I wrote yesterday, I forgot this picture. […]
  • Van 3 fashionistas naar Romeo en Julia en een oprijzende boom naar een barse man in een leeg hotel bij -1.
    In het steeds kouder wordende Riga loop ik naar Liva […]
  • Van een trotse visser naar een Rusland met vissen en een tong naar de blues.
    Als ik ’s ochtends uit het raam kijk zie ik de buurman […]
  • Van een basiliek via een fiets van Amsterdam door de stromende regen terug.
    Door de vitrage van het keukenraam zien we ’s morgens […]

Archief

  • januari 2015 (1)
  • oktober 2014 (16)
  • juli 2014 (6)
  • juni 2014 (3)
  • mei 2014 (7)
  • januari 2014 (8)
  • oktober 2013 (10)
  • augustus 2013 (3)
  • juli 2013 (17)
  • mei 2013 (4)
  • maart 2013 (17)
  • november 2012 (1)

Categorieën

  • Belgium (1)
  • Bulgaria (4)
  • Croatia (6)
  • Cyprus (8)
  • Czech Republic (3)
  • Denmark (7)
  • Estonia (3)
  • Finland (12)
  • Germany (3)
  • Greece (1)
  • Hungary (2)
  • Ireland (8)
  • Italy (2)
  • Latvia (7)
  • Lithuania (4)
  • Luxembourg (1)
  • Malta (7)
  • Poland (4)
  • Romania (1)
  • Slovakia (2)
  • Slovenia (3)
  • Sweden (5)
  • The Netherlands (7)
  • United Kingdom (15)

Copyright © 2023 · Peter Hardewijn ·