Michael van schadebedrijf Leo Borst uit De Rijp is bezig met de laatste hand van de reparatie van de auto die vlak voor onze reis naar Polen en de Baltische staten werd aangereden (zie onze blog van begin oktober van dit jaar).
De hele zijkant is vernieuwd en de reparatie heeft ongeveer 2 maanden geduurd omdat die zijkant niet snel geleverd kon worden.
Via Roermond gaan we naar Luxemburg of Letzebuerg. Zo heet het land in de eigen taal. We verlaten dit bijna Hopperiaanse uitzicht en trekken de Ardennen over.
Dit is de laatste blik op Nederland bij Eijsden.
Dit de volgende als we voorbij Luik de Ardennen op rijden.
Het wordt steeds kouder, mistiger en witter. Peter rijdt niet harder dan 70-80, bang dat de auto straks weer in de kreukels geraakt.
Na een moeizame rit zijn we in Roodt-sur-Syre. Zo lijkt het een sprookjesdorp.
Het is een welvarend nieuw wijk met dure auto’s waar de hagelregen een speelse vorm aan geeft. Ik ga foto’s maken van Henri en Felix.
De overbuurman kijkt smeltend toe.
Het dorp ligt bij weilanden en bossen. Mooi grijs en groen.
En heuvels die uitnodigen om te fietsen naar een onbekend gebied
met boomgaarden
en zomersuitnodigende fietsweggetjes.
In dit land gaat de krant voor Waarheid en Recht. Geen wonder dat de Europese rekenkamer en het Europese Hof er gevestigd zijn. Of dit motto ook geldt voor alle banken hier?
De signalen op de weg, zebrapaden en maximumsnelheidcijfers worden hier met artistieke vegen aangebracht, de wegwerker krijgt een eigen signatuur.
De bomen worden met krachtige hand in een vorm gedwongen.
De moeder van Henri en Felix, Josefine, ontvangt ons allerhartelijkst en is gek op haar zoons.
Ik maak foto’s van Felix
die op een Europese school zit
Zijn broer Henri zit ook op die Europese school.
Felix is gek op Bayern München.
Henri wil in Schotland gaan studeren. Omdat hij vindt dat hij op een Schot lijkt.
Moet nog even in Roodt blijven, om zijn school af te maken.
Hij heeft een vriendin, Lina, van over de grens in Duitsland, in Turkije leren kennen.
De moeder van Henri en Felix heeft een Driekoningentaart. Degene die een stuk met een verborgen boon heeft wordt de koningin. Ik dus
En Gabi is mijn boon. Driekoningentaart is een gebak dat in Nederland niet zo bekend is. Wel bij onze Ooster- en Zuiderburen.
De volgende morgen gaan we naar Sophie in het dorp Bertrange. Een dorp waar het zo stil is dat de huizen er met elkaar kunnen praten zonder overstemd te worden.
De tuinschoenen weg kunnen dromen tot het zomer wordt.
Sophie woont voor of achter die schoenen, afhankelijk van waaruit je kijkt.
In dit keurige land is dit een wonder. Een puber in opstand? Stil, ’s avonds laat?
Maar dan is hij of zij als een wolvenbende bezig!
In school wordt een vredeskorps opgericht als tegenwicht.
Het weerkaatste licht van vensters geeft overal allerlei spiegelende patronen op de weg.
Sophie doet mee dankzij de vader van Henri en Felix, Paul, die gisteren daadkrachtig met Sophies vader belde. Een andere tiener met wie ik een afspraak had kon niet. Ik ben blij met Sophie.
Na de shoot met haar ga ik even in de stad Luxemburg kijken. Het is er stil, ondanks de jaarlijkse uitverkoopmiddag op de eerste zondag van het nieuwe jaar.
Deze engel die oorlogsslachtoffers herdenkt, verschuilt zich af en toe achter een opwaaiende vlag die aan Nederland doet denken. Alleen heet die vlag hier Oranje, Blanje Bleu.
Lopend door deze stille stad zie ik hoe een klein land met haar ruimte omgaat. Op je fiets staande het zebrapad over. Scheelt een overgang, daar kan je dan weer een kantoorpand bouwen.
Sophie heeft de eer de laatste tiener van het laatste land te zijn in dit project. Samen met Peter heb ik 28 landen van de EU bezocht en tieners gefotografeerd, Meer dan honderd. Veel fijne mensen ontmoet en plekken gezien die ik anders nooit gezien had. Vanaf nu gaan we thuis werken aan een boek en een tentoonstelling. Ik laat van mij horen!
