You-R-O-Teens

Blogberichten

By

Van Roja via een EUwc en dichte kerken naar de punt van Letland, Kolka.

In the blog I wrote yesterday, I forgot this picture. I was so fond with the photoshoot with the guys from Riga that I publish this picture now. But this has nothing to do with my experiences in Roja and Kolka. The first thing I saw was an awful brick wall with some paint. I made a picture and saw thisface. It was akward. Further on in Dutch.

Op het nieuwe pleintje bij dat gezicht staan deze hokjes. Geen idee waar die voor zijn.

Deze man maakt het duidelijke. Hij doet vandaag een hokje open om zijn honing te verkopen. Ik koop een pot mierzoete honing voor € 2,-. Die 3 potjes op elkaar deed hij voor de foto, ongevraagd en “witty”.

Toen wij gisteren aankwamen zag ik deze muur in de ijskoude wind onder de grijze lucht; koud maakte ik snel deze foto.

Een vrolijke jongen in de zon ontmoet

een vrolijk meisje. Met een beetje zon zien dingen er anders uit. Ook bij -3.

Vlakbij ons hotel dit riet in ochtendlicht aan

de Baltische Zee met uitzicht op het Estlands eiland Saaremaa , waar we een paar dagen geleden vandaan kwamen; 500 kilometer rijden waar een vogel aan een korte snelle vlucht genoeg heeft.

Het zeewater bevriest

aan dit strand dat voor een stukje ook van ons is.  De huisjes daar achter zijn wc-tjes

die mij liefdevol ontvangen.

Na een laatste blik zoek ik een warme plek.

In het dorp staat een Luthers kerkje omringd door graven. De kerktoren is in twee delen gebouwd. Het lichte gedeelte onder de punt is ongeveer 100 jaar nieuwer dan het donkere gedeelte.

Hoewel het kerkhof stil lijkt zijn overal mensen bezig. Het kerkje is gesloten.

Op mijn tenen staand, camera in gestrekte armen boven mijn hoofd tegen een vuil raam krijg ik ongezien dit beeld van het interieur.

Op  weg naar Kolka, 35 kilometer verderop komen we langs weer een kerkje en een begraafplaats. Behalve bossen en dennen is er ook verder niks.

Het is een prachtige begraafplaats. Op sommige kruizen groeit mos

In Letland staan er bankjes bij de graven Dat heb ik nergens eerder gezien.

Ook hier een kerkje dat gesloten is en op een soort terp staat. Al weer met gestrekte tenen en armen een ongeziene foto maken. En

nog een.

Soms zijn ongeziene foto’s het mooist.

Even een minportret om te laten zien dat ik het koud heb.

In Kolka zoek ik naar het adres van “mijn tieners”. Er zijn geen straatnamen en nummers. Alleen familienamen en namen op huizen. Deze honden spelen met elkaar wie de baas is, gescheiden door een hek. Die kleine laat even zien dat hij dat is ter linkerzijde. Waar zien we dat meer in deze wereld?!

Tegenover het huis van “mijn tieners” al weer een kerkje. Dit plaatsje gaat het in de toekomst toeristisch maken. Duurt nog wel een 20 jaar.

Dan is deze schuur verdwenen.

Is deze waakhond een legende omdat ie niks anders doet dan liggen achter kale takken en kijken

naar de buurpoes die wacht tot de bazin weer terug komt uit de winkel verderop

en maakt deze tiener de dromen waar die hij voor ons project opschrijft. Hij heet Jãnis en ging op de foto, samen met zijn zus Megija.

Morgen gaan we vanaf hier vroeg naar Litouwen, terug naar Ukmergė. Als het lukt maak ik in het weekend een blog waar meer foto’s van haar en haar broer te zien zijn.

By

Van 3 fashionistas naar Romeo en Julia en een oprijzende boom naar een barse man in een leeg hotel bij -1.

In het steeds kouder wordende Riga loop ik naar Liva die verder wil in fotodesign, (it’s getting colder when I walk to Liva, liking a career in photodesign)

Daniels die een toekomst ziet in hairdressing en make up en (Daniels who likes a future as hairdresser en make-upman and)

Daniels die een toekomst ziet in hairdressing en make up en (Daniels who likes a future as hairdresser en make-upman and)

Door deze Unesco werelderfgoedstraat ga ik naar

de Opera. Alle 3 wonen niet in Riga maar zijn intern op school. Daar kan niet gefotografeerd worden. ( The teenagers don’t live in Riga but are visiting a kind of boarding school for further education. It’s not allowed to make pictures in the school. Therefore they choose the opera as a meeting point).

We ontmoeten elkaar onder deze timpaan (als ik het goed heb, gelukkig zijn er steeds vaker lezers die corrigerend reageren, wie weet).

Tegenover de Opera deze bronzen mensen met hond. De snuit van de hond  is lichter dan de rest. Mensen die langs lopen aaien hem.

Er staat een dansend meisje. Zij probeert de boom schuin achter mee te laten dansen.

Onder streng toezicht worden

Nederlandse bollen in het park geplant door dezelfde mensen die eergisteren de andere planten er uit haalden. Op de doosjes staat een Nederlandse tekst.

Daniels en de andere 2 willen regelmatig zien wat ik maak en geven kritisch commentaar. (They want often see what I do and give their opinion freely)

Binnenkort komt de opera Romeo en Julia. Dit is de poster.

In Amsterdam hebben we 1, in Riga eigenlijk 4 mannen die de wereld dragen, maar

1 ervan heeft er de brui aan gegeven.

Overal ook hier worden eendjes gevoerd. Veel mensen weten niet dat eenden niet tegen brood kunnen en daardoor veel korter leven. 

Het wordt te koud en te donker bij de Opera, we gaan naar de grote winkelgalerij in het centrum. (It’s too cold outside and we decide to go to the big Galeria in the centre).

Ze hebben er met elkaar veel plezier in. (They have fun to do the shoots)

En vatten het tevens serieus op. (and stay serious)

Het is fijn om met ze te werken.(It’s nice to work with them).

In dit cafe drinken we een milkshake. (At the end we have a milkshake)

Alle 3 schrijven hun verwachtingen over Euorpa serieus op, zowel in het Lets als het Engels. (They write down their idea’s about Europe).

De volgende dag staan we voor deze deur. Een gereserveerd hotel. Op slot. Leeg. In Roja.

Er tegenover deze winkel annex restaurant waar we 2 lekkere warme maaltijden krijgen voor € 3, 34.

We zijn weg uit Riga, weg bij Elvis

Liva en

Daniels.

We zijn hier. Als enige in het hotel.

Met uitzicht op een verlichte vis bij -1, onder het oog van

deze virtuele hotelbaas.

By

Van een trotse visser naar een Rusland met vissen en een tong naar de blues.

Als ik ’s ochtends uit het raam kijk zie ik de buurman bij de vuilnisbak. Hij stopt er niks in. Hij haalt er iets uit.

Aan de overkant doet een voorbijganger het zelfde.

Ik ga langs de rivier naar links en zie aan de overkant de openbare bibliotheek. Is dat topje een verwijzing naar de vroegere Sovjetster?

Langs deze weg moeten we morgen de stad uit. Ik bestudeer nu vast de borden.

Om dit in een paar seconden te kunnen bevatten als vreemde automobilist moet je een enorm ruimtelijk en stedelijk inzicht hebben.

Deze bel in het water is een dobber die ondergaat.

Van deze visser.

Door deze vis ging de dobber onder en

de trotse visser wil er mee op de foto, hoewel we elkaar niet verstaan en deze foto non-verbaal tot stand komt.

In de verte priemt de tvtoren door de wolken.

Ik kom bij hallen waar aardappels worden uitgeladen. Ik ben bij een enorme markt in grote met elkaar verbonden hallen en daarbuiten. Alles wordt er verkocht.

Ik koop zalm voor vanavond.

Door de grote ramen kan ik de toren van de kerk in het centrum zien.

Zij wacht attent

achter haar riviervissen

Er zijn kritische klanten.

Afwachtende verkoopsters.

Dit is Peters paradijs: zuurkool en andere zure groenten, waaronder knoflook.

Ook de uiterlijke mens krijgt aandacht.

Dan sjouw je weer naar huis met taskarretje met achter je een Landcruiser.

Het is een desolaat stukje Riga.

Veel mensen nemen veel trams van allerlei leeftijden. Meeste trams zijn klein en oud.

Mensen dringen zich er in en uit, toch nog tijd voor een grapje achter die rode muts

Tegen een muurtje naast het perron gaat deze mevrouw moeizaam zitten. Ik maak wat foto’s.

Ze ziet me en steekt haar tong uit. Ik voel me betrapt. Alsof ik stiekem armoede fotografeer.

Er is veel armoede en mensen die bedelen. De oma tegen de kiosk geef ik een euro.

Dit is de andere kant van het spoor. Lijkt niet alleen het verschil tussen rijk en arm, maar ook tussen Rus en Lets.

De verbinding tussen markt en stad is een onder doorgang met een strip met  deze tekeningen: een VWcamper op avontuur.

Aan de voet van een trap zitten 3 mensen en 2 honden te bedelen en vooral te wachten en te drinken.

In dit land heb je gewoon altijd wat klein geld nodig om uit te delen.

Deze tanks denderen boven hun hoofden.

Verder op in het dure, historische centrum maakt deze mevrouw triangelmuziek.

Zij wordt hautain beoordeeld door deze beelden op een Russisch theater.

De saxofonist speelt hartverscheurend mooi en de klank van plein en gebouwen helpen daarbij. De man rechts geniet.

En loopt na het neerleggen van wat geld melancholisch verder.

By

Van een basiliek via een fiets van Amsterdam door de stromende regen terug.

Door de vitrage van het keukenraam zien we ’s morgens de toren van de grote basiliek. Minder vitrage zal het weer vandaag niet worden. Waarschijnlijk komt er een regengordijn.

Voor ons huis dansen stompjes.

in de basiliek worden ons de 10 geboden van deze dag gepresenteerd en

daar hoort een goed glas bij.

Aan de andere kant van ons appartement stroomt de granietgrijze rivier met een brug die aan Rotterdam doet denken. Die mensen stonden daar heel lang in de motregen.

Zwanen vliegen van de kust naar

het water in het stadspark.

Een ijdele kraai voelt zich betrapt.

Wandelt weg.

en straks misschien met de erewacht mee.

Die zich niks aantrekt van een paar druppels en

haar blij maakt.

In het park worden de planten weg gehaald; over een paar dagen gaat het vriezen.

In 2010 heeft toenmalig burgemeester Cohen van Amsterdam hier zijn fiets neer gezet en laten staan.

We lopen een gebouw binnen waarvan we denken dat het een museum is. Deze mevrouw kijkt ons aan, maar doet verder niks. Wij lopen verder.

Onmoeten dit koor en 

deze blote mensen. Dan worden we weggestuurd. Het is de kunstacademie en die is vandaag voor publiek gesloten.

Voor de academie bolle billen met toeristen

daarnaast een bolle toren.

De tocht naar huis wordt dansen in de regen.

De weg voor ons appartement viert feest.

De brug danst mee

het verkeer ook.

De lens verdubbelt en vervormt zich.

Het straatje achter die witte kerk in.

Ik ben thuis. Morgen 2 tieners bij de opera.

By

Van een Eilandeiland via kletsende kauwen en een leeg berkenland met een filmbus via gedachten onder een groene muts naar Riga terug.

Als ik ’s ochtends uit het raam kijk schijnt de zon in Kuressaare. Ik heb kort geslapen.

Dit paartje kauwen en hun honderden soortgenoten hielden mij uit mijn slaap. Zij houden de hele nacht luide kauwenpraatjes in hun kolonie in de bomen voor ons hotel.

De knijpers van de buren geven aan dat het een zonnige dag is.

Deze graffiti staat op een muur van een hostel/onderwijsgebouw dat mede door bijdragen van de EU is gerenoveerd. 

Het eiland Saaremaa is behoorlijk groot. Zomers komen er veel toeristen, zowel uit Estland als uit de Scandinavische landen. Voor ons en met ons veel Nederlanders een onbekend en vooroordelend-onbemind gebied.

Het is herfstvakantie en ridders met fietshelmen dolen over de wallen rond het kasteel.

Schoolklassen lopen hand in hand door het park op weg naar

een Estse pannenkoek voor 2 euro.

Saaremaa, dat “Eilandeiland” betekent, wordt omringd door koud zilvergrijs water. In de verte, achter die donkere streep ligt Letland.

Tijdens onze rit naar de volgende tieners komen we langs grote campings. We willen zien wat we nu niet kunnen doen door de aanrijding van 2 weken geleden. Dit is de receptie van een van die campings waar iemand zijn koffer nog heeft laten staan

met basisbehoefte aarde. Grond om te laten groeien of grond om heimwee te voeden.

Verderop langs de lange stille weg een bushalte voor de wijde omgeving.

Om het lange wachten te veraangenamen; vitrages, een belletje en

oude kussens op de banken, een plantje en tijdschriften.

Het hokje dient ook als plek voor brievenbussen van mensen in de omgeving.

Deze vuurtoren staat al meer dan 100 jaar de lucht in te priemen.

Een paar kilometer verder bouwen mensen honderden torens van losse stenen op een strand. Er is nu niemand. Ze bouwen alleen zomers?

Het eiland is een paradijs van berken.

Ze zijn de sprookjesfluisteraars van dit land. Ik zie bijna wolkjes verhalen uit hun mond vervliegen.

Aan deze lange weg wonen

Sille Riin en haar broer (…and her brother)

Uku Pärtel.

Hun jongste zusje klimt verlegen de trap op als we bij ze binnen komen en kijkt op een afstand op ons neer. (Their youngest sister is a bit shy. She climbs the stairway and looks from a distance to us).

Hun huis is omgeven door bomen, bos, gras, natuur en (their house is surrounded by wood, grass, nature and

een filmbus die 3 jaar geleden rondreed in het kader van Tallinn als culturele hoofdstad en (a filmbus that crossed the Baltic when Tallinn was cultural capital)

een grafische poes, die al net zo van de leegte houdt als de mensen hier.(a graphic cat who likes an empty country too)

en een 7 maanden jonge hond die ons overal volgt (and a young dog, 7 months, who follows us everywhere)

Van een oude tak maak je een hooivork en het laatste restje gele verf beschermd de zaagwond van de appelboom. (a hayfork from een old piece of wood and old yellow paint to care the wounded appletree)

Op de oude boerenschuurdeur een wereldse hartekreet. (on the old barndoor a global cry)

Deze bloemen, die in Nederland Afrikaantjes heten, (these Estonian flowers, in Dutch “small Africans”, inspire Mikk to make wine of them)

zijn voor Mik, de vader van de tieners, de inspiratie voor een experiment om wijn te maken.

Mikk is leraar film, houdt van het landleven, verbouwt een groot huis en experimenteert in het maken van wijn zonder druiven. (Mikk makes and teaches film, he likes to do experiments by making wine without grapes and is rebuilding a great longhouse)

Sille Riin houdt van bakken en begint misschien ooit (………loves baking and perhaps starts a)

een taartenbakbedrijf met Estse specialiteiten. (a bakeryfirm with Estonian specialties)

Inga is de moeder van de tieners. Zij geeft muziekles op een Kindergarten.(Inga is the mother, she gives musiclessons on a kindergarten)

Uku Pärtel houdt van voetballen, judo, (…loves football, judo )

cijfers en wiskunde. (objectives and mathematics)

Als we naar huis rijden komen we langs de plek waar ooit, ver voor onze jaartelling een meteoriet is ingeslagen. Het is een mythische plek. De eerste president van het land na de de bevrijding van de Sovjets, vertelde aan George Bush over het goddelijke belang van Estland, door met zijn pen een gat te prikken in een globe die in het Witte Huis stond: “This is divine Estonia!”, Er kan nog veel meer water in.

Zondagmorgen 8.50 uur, koude regen,

wachten op de boot naar het vaste land,

zonder souvenir. De winkel achter de pop is dicht.

De gedachten onder deze muts op de boot staan open.

Halverwege de middag komen we aan in Riia (zo staat het op een verkeersbord in Estland, In Ryga (in het Lets), Riga (in het Nederlands).

Letlanders zijn trots op hun onafhankelijkheid en hebben daarom lange beelden en

lange politiejassen.

We hebben een appartement aan de rivier. Het zijn de 2 ramen naast de boogvormige deur. 

in het centrum van de oude stad

met bijna vervallen trots die overal opgeknapt wordt. Als we binnen een lampje aan doen springen de stoppen.

Niemand kan ons helpen.

Dan vindt Peter een kastje in de gang buiten het appartement.

We hebben weer licht.

By

Van een koud Talliinn met Louis via een lachende boot met Anneke naar een vlek in de Baltische Zee met kunst.

Dit is het eerste dat ik zie als ik ’s ochtends de deur uit ga naar een supermarkt. Dit is de hoek van mijn straat. Het is hartstikke koud. En het waait.

Voor de supermarkt staat deze bus. Ik raad: een methadonbus, een HALTbus, een ITbus voor jongens? De website maakt mij niet wijzer.

Het tuincentrumpje laat de spullen hangen voor volgend jaar als in juni de zomer begint.

Ook hier wordt minutieus aan bladharken gedaan.

Als ik verder de stad in loop stuit ik op deze demonstratie tegen

oude symbolen. Estland kent een grote minderheid Russen. En ook hier kijken Esten en Russen elkaar met een voorzichtig scheef oog aan. Tenslotte zal men moeten samenwerken. (2 jaar geleden was ik een dag in Tallinn en toen heb ik ook een foto gemaakt van deze ster en op de blog gezet).

In het historisch centrum met teveel op toeristen gerichte zaken staan mannen te verkleumen. Zij moeten mensen het restaurant in zien te krijgen. Door de kou is er niemand, alleen wij en we krijgen dan ook veel aandacht. Ze steken vuur voor ons aan.

Deze laat ons gaan, geen eer aan te behalen.

We hebben te weinig tijd om Tallinn verder te bekijken. Jammer, maar  we moeten naar

Louis voor dat het donker wordt. Louis spreekt Russisch, Ests, Engels en 

Nederlands. Hij is de zoon van Fons. Fons is een Nederlander die al 18 jaar in Estland woont en daar een eigen bedrijf heeft .Louis woont bij zijn Oekrainse moeder in een ander huis. De foto’s maken we bij Fons. 

Fons woont naast een mooi park, waar stenen door bankjes zakken. Ze kunnen immers niet zitten.

Er is een Japanse tuin waar mannen doorheen banjeren die net klaar zijn met stucwerk ergens. Het is over 6-en, een uur eerder dan in Nederland en het wordt nu snel donker.

Als we bij ons appartement komen is het donker.

Mensen die hier wonen zijn het gewend. Wij vinden het wennen. Deze mensen zitten in een cafe in een oud kraakachtig pand tegenover ons.

Daartegenover wonen geestverwanten die zich laten inspireren door Berlijn. Mijn inspiratiebron is bloemetjesbehang.

Dat werkt lekker.

De volgende morgen, 16 oktober gaan we naar Saaremaa, een groot eiland in de Baltsiche Zee op 4 uur rijden en varen van Tallinn. Op de TomTom verschijnt een bootje. Het bootje lacht. Benieuwd wat de echte boot doet, en ja, ik rijd 6 kilometer te hard.

We moeten naar deze vlek boven de koude grijze zeehorizon. Het is 2 graden boven nul

Dat is de boot en

inderdaad: lacht!

Met je kouwe klauwen een visje aan je haakje frummelen vinden sommige mensen een sport.

Bij dit plaatje heb ik een tijd staan puzzelen. Maar na enkele minuten: het is logisch, je laat een drenkeling niet verzuipen.

Deze Baltische kroont zichzelf iedere overtocht weer als de koningin van de wateren. Zij bedient de kantine aan boord. Haar blonde pony is ragfijne vitrage die haar potloodwenkbrauwen flatteren. Op haar boot vaart ook Anneke mee. 


In het echt is Anneke voor ons iemand anders, maar dit is wel een mooie ambitie.

Bijna alle hotels zijn dicht op dit eiland. Wij hebben een redelijke kamer met dit uitzicht

en deze kleuren aan de rechterzijde. Hier is alles grijs behalve was en garagedeuren.

Aan de andere zijde  zie ik door een verveloos venster deze kop. Het blijkt 

het raam van een vervallen gebouw met een school of centrum voor beeldende kunst te zijn. Morgen gaan we dit eiland verder verkennen voordat ik overmorgen shoots met tieners heb.

Het was niet zo makkelijk om een moment te vinden om Louis te fotograferen. Hij is heel druk met zijn schoolwerk

Maar we hebben kort en fijn gewerkt samen.