De herfstige berken worden niet alleen mooier in mistig Ukmerge. Door de vitrage in de keuken van Aisté nog mooier.
Zij is de eerste tiener in dit stadje ten noorden van Vilnius. Samen met haar moeder Vitalija worden we ontzettend hartelijk ontvangen. Ze zijn heel blij met onze komst en we krijgen cadeautjes.
(We met a great hospitality and friendship in Vitalija’s house. She and Aistē were very kind and glad to see us. They gave us nice presents, we didn’t expect that at all. And they both were very good and nice guides in the city).
Ze wonen in een flatwijk die 50 jaar geleden gebouwd is in de Sovjetperiode en het ziet er naar uit dat er soms weinig aan onderhoud is gedaan.
Aan de rand een rij kiosken met voor mij onduidelijke koopwaar.
Bewoners zijn druk met het onderhoud van hun voortuinen.
Tegenover de flats een weg die de natuur in leidt.
Daarnaast een winkel waar volgens Peter verf wordt verkocht. Vandaar die rode bladeren.
De oude huizen langs de weg kunnen verf en
onderhoud gebruiken.
Eigenlijk zouden ze een status als erfgoed moeten krijgen. Anders vervallen ze.
Alleen een enkel huis wordt gelukkig opgeknapt.
De herfstbladeren en hun kleuren maken alles mooier en zachter.
De mensen hier harken de bladeren liever weg. Dat is netter. Dat zie je aan de sporen rond de wortels van de boom.
Mannen zijn er druk mee.
Hun vrouwen gaan naar de markt om de hoek.
Een markt als vroeger. Een markt waar mensen hun eigen appels en groenten verkopen en tweedehandskleding.
In de nevelige verte de trots van de stad, de kerk.
Deze beer is er 1 van 2. De ander hangt aan de andere kant van het huis.
Hier woont Gabrielė, vriendin van Aisté.
Tegenover het huis van Gabrielė is een plek waar mannen kunnen drinken. Alcoholisme is een groot probleem. Werkloosheid is groot en de goedkope drank erg ongezond.
Achter het huis een prachtig groen schuurtje
en een oplettende hond.
Een oude autobinnenband heeft een tweede leven als roestbeschermer van sloten.
Vitalija leidt ons rond. Dit hondje is van een collega van haar.
Het voor tieners te jonge broertje wil ook op de foto. Dat doen we als ik klaar ben met zijn zus. Daarna gaan we naar een geliefde plek
Het is een groene bult in de stad. Op de bult heeft ooit een kasteel gestaan. Nu nog wat paardenpluizen. Het lukt niet om in 1 blaas de zaden te verspreiden.
Na een paar blazen wel.
En dan nog een groepsfoto met “Conchita”, zoals Gabrielē zegt. (and a picture with “Conchita”, quote Gabrielē)
Na de bult gaan we naar onze volgende tiener. Voor de deur van de flat zitten deze 3 dames. Al lang. En nog lang.
Ook als de buurman zijn kleed gaat kloppen gaan ze niet weg.
We zijn bij Tomas.
Zijn flat grenst aan een landelijk gebied met tuinen en akkers. Veel flatbewoners hebben daar een grote tuin. Tomas’ vader ook.
Het is een idyllische plek, ook in de herfst..
Door Tomas’ ouders worden we geweldig ontvangen. We krijgen cadeaus. Een fotoboek over de stad en een ingelijste foto van de mooiste straat.
Dan, als we bijna weggaan blijkt dat Tomas’vader “meras”is. Als je dat vertaalt in het Nederlands krijg je burgemeester.
Terug in Vilnius. Ook hier nog plattelandspostzegels. De appartementen rukken op.
Hoe lang dit nog kan blijven? Volgende keer meer over Vilnius. Houdt de blog in de gaten!
Aan de eind van de dag een eerste selectie. Aistė, basketballer.
Gabrielé, ook basketballer.
Tomas speelt trompet.
Gabrielé wil misschien in Londen studeren.
Tomas weet het nog niet.
Aistė is gevraagd als fotomodel en wil economie studeren.
En Dainius heb ik het niet gevraagd. Hij spreekt al wel Engels.