De afgelopen dag heb ik nogal wat beelden van Osijek op dit blog geplaatst die vooral lieten zien hoe mooi, en oud en geplaagd die stad is.
Vanmorgen, zondag, ben ik even naar het station gelopen omdat de stad daar ultramodern wordt. Er is een glazen overgang gemaakt over de sporen van de ene naar de andere kant van de stad.
De duiven zijn er nog niet aan gewend.
Mensen nemen met de fiets de lift.
Naast het treinstation is er ook een gigantisch nieuw busstation.
Tot mijn verbazing kan je daar de bus nemen naar Frankfurt. Alleen moeten ze wel de klok gelijk zetten.
Om 12 uur gaan we met Tvrtko naar zijn dorp. Zijn ouders, broers en grootouders wonen er. Het dorp heet Gajic en ligt ongeveer 4 kilometer van de Hongaarse en 4 kilometer van de Servische grens af, de vroegere buur die vijand werd, waartegen zijn vader nog heeft moeten vechten. We gaan een halve eeuw terug in de tijd.
Bij zijn ouders hangt de was,
In de kamer is het stil, zijn ouders eten na de kerk bij zijn grootouders, om de hoek.
De dashondjes waken niet maar soezen in de zon (er zijn er 3)
We lopen naar zijn grootouders
langs oude boerderijtjes
een koppel gebruiksganzen
een voetbrug over een vijver
langs het huis van de buren van de grootouders en
daar ontmoeten we de oma en een nichtje
en nog meer familieleden.
De schapen die zijn vader hoedt
en de jas waarin hij dat doet
Het varken voor van de winter.
We gaan weer naar zijn huis om foto’s van zijn broer te maken, de hondjes liggen er nog.
Als ik met hem aan de gang ga gaat Peter nog wat snapshots in de omgeving maken, dit is een traditionele muurversiering, met sjablonen gemaakt.
een voorraadschuur met gevlochten wanden.
De begraafplaats ligt vlakbij. Dit zijn oude houten kruizen, terwijl de aarde vers omgewoeld lijkt
en ook deze kruizen lijken een verhaal te vertellen (de bergen in de verte is Servie)
Lees de jaartallen en vraag je af wat dit betekent.
Tot slot het voetbalveld. ’s Avonds gaan we terug naar Osijek en maandag gaan we weer verder, terug richting Slovenie.