’s Ochtends blijkt dat de douchehaken bestaan uit samengestelde hazen met geweer en bokkehorens als achterpoten. Misschien hadden we de handdoeken beter kunnen laten hangen. Er is nogal een verschil in cultuur en design tussen Londen en de rest van het land. In ons hotel houden ze van jagen, dat blijkt uit hun wandschildering in de zogenaamde carvingruimte.
De waardin verzorgt op de typische Engelse manier een Engels ontbijt. Deze keer laat Peter de worstjes achterwege en dat vindt zij niet erg.
Ik ontbijt achter een Hollandse tulp.
Soms is Engeland dus nog meer Engels dan je vermoed. Net onderweg vanuit het hotel zien we een in groen geklede jager op een fiets, twee jagers op een squad, twee in kostuum galopperende ruiters en dan staat hij er….Vossenjacht? Op het nippertje kan ik door de voorruit een foto van hem maken. Als we hem passeren glimlacht hij en steekt zijn hand op. Ook al weer zo Engels.
In Bridgworth heb ik een afspraak met een zus en broer, Sophie en Louis. Zij zijn familie van Laura, die ik ken via Sportschool De Rijp. Dat is toch het fijne van zo’n kleine dorpse sportschool, je leert mensen eerder en beter kennen dan in de stad. Louis zit op een rugbyschool tot hij volgend jaar eindexamen moet doen. Later die dag zien we op de tv de rugbywedstrijd Ierland-Frankrijk. Omdat het hard waait valt het beeld soms in fracties uiteen.
Als we aankomen is hij bezig met het opknappem van een Beagle. Hij heeft er alle vertrouwen in dat het lukt.
In de keuken van de tieners hangt een intrigerend schilderij. Het doet denken aan Co Westerik, maar het is van een grootvader.
De wijk waar ze wonen is een wijk waarvan je niet goed weet wat de sociale positie is. Mensen blijven ook hier vriendelijk op afstand. Hoewel 1 mevrouw komt argwanend naar ons toe. Zij heeft Peter al bijna 2 uur door de wijk zien struinen en wil nu wel eens weten wat die vreemden komen doen. We leggen het uit, langzaam verandert haar zonloze gezicht. Zij vindt het een lovely project hoewel ze niet begrijpt ‘waarom”.
Hier jagen mensen niet, maar doen als vroegere holbewoners. Zij maken symbolen van hun prooi en zetten die in de tuin.
En ook de honden zijn hun jachtdrift kwijt. Sommigen poseren liever en wensen zich een you-r-o-dog te zijn.
Buiten is het koud. Peter heeft de weerberichten gelezen en doet mij een erg lastig voorstel. We laten Edinburgh schieten. Het is 6oo kilometer heen en dat zelfde weer terug.. Half door Engeland, half door Ierland en ook nog met een boot daartussen.De weersverwachting is belabberd. Vorst en sneeuw. We spreken af dat hij de tiener daar belt en we zeggen haar dat we in mei terugkomen. Ik voel me rot, maar het meisje reageert zeer positief en dat betekent dat we niet naar het noorden maar naar het westen gaan. En dat betekent ook weer een reisje naar Schotland in mei. Wie wil er mee? Ruim 200 kilometer naar een ferry die ons morgen naar Dublin brengt.
Op de kaart zien we de mooie naam Holyhead en via Booking.com reserveer ik een kamer in The Boathousehotel. Het hotel ligt bijna direct aan de Ierse zee die op de een of andere manier een groene gloed heeft terwijl de lucht erg grijs is. Vaag zien we in de verte de ferry varen. Nu maar een kijken of we daar morgen op komen.