Dit is Deens gras. Ja, en…………..? Deze dag staat in het teken van het wezen van de Deen. In het teken van de vraag wie dat eigenlijk is? Want links is lang en rechts gemaaid!
’s Ochtends staat de trotse Deense amerikaan te blinken tussen de chaos van een vroege campingmorgen.
Pappa’s maken tussen tenten pap klaar.
We gaan van de camping naar Elisabeth Rose. Haar vader is een vriend van Patrick en Robert uit Amsterdam. Zij hebben me met haar in contact gebracht. Als we aankomen bij het landelijke huis worden we zwijgend ontvangen door Elisabeths halfzusje en haan. Ik ga met Elisabeth Rose, die zangeres wil worden, aan de gang. Peter zwerft rond om foto’tjes voor de blog te maken.
Behalve een haan is er ook een hond die geen vlieg kwaad doet, integendeel, de vliegen pesten hem. Voor de zekerheid toch maar een bordje.
Het huis is omringd met korenvelden vol kamille, zoals het eigenlijk hoort in onze collectieve plattelandsidylle.
Die bloem is ook symbool voor mooie routes. Geniet en verdwaal niet.
Verderop is een rechte laan van kersenbomen, geplant ter ere van een Japanse bakker.
In het midden van de laan staat een gedenkteken van een wat uitgesleten baron.
De laan voert naar een kasteel met bijgebouwen. Iemand heeft behoorlijk wat olie gelekt op de weg. Wel in een rechte lijn gelukkig.
en het is geen wonder dat de brug dit kan dragen, gewoon goede kansberekening.
Het kasteel heeft een grote speelplek voor kinderen ingeruimd
alleen hoe op deze geordende paaltjes te spelen?
Denen zijn ook gek op geharkt grind, als automobilist krijg je je rijbewijs pas als je interactief met de harkpatronen mooie vormen kunt rijden.
De terrasstoelen staan rustig te keuvelen tot ze aan het werk moeten. Tevreden met elkaar gezien de overal aanwezige vlaggetjes.
Ook de kip gaat goed in het beeld staan, wetend dat zij scherp uitkomt tegen het groene gras. Gras dat heel Denemarken bedekt en niet mag groeien. Gras moet kort, korter, kortst. Het kortste gras van Europa zijn.
Dit gras is lang, moet nodig gemaaid. Ik vraag aan de moeder van Elisabeth Rose hoe het mogelijk is dat Denen films met duistere thema’s kunnen maken (Festen, Jagten, Killing, enz). terwijl het land welvarend en schoon is en mij egalitair lijkt.
Terwijl Elisabeth Rose nadenkt over haar en Europa, zegt haar moeder dat het waarschijnlijk een psychologische uitlaatklep is voor het Deense streven naar perfecte orde. Hunkeren naar de duistere krachten die de orde willen verstoren, hunkeren naar gevaar. Naar de barsten in het oppervlakte.
We rijden naar een camping vlakbij een boot die ons van Helsinggor naar Helsingbron in Zweden zal brengen. Voor de camping een fietspad met een paar gebreken in de verf.
Maar dan roept de klaproos ons tot de orde van bekende mooiheid,
de avond valt: zonsondergang.!