Vrijdag 19 juli word ik wakker naast een muziektent die lijkt op een muziektent in het Central Park in NY; klinkt snobistisch, dus gauw verder wandelen in de voormalige fortificatie van de stad waar we zijn.
In het weekend is er een festival met kooirijders. HIer bouwen ze hun kooi op.
Finse mannen zien er uit alsof ze van hard metaal gemaakt zijn. Moet ook wel als je je bijna te pletter rijdt in een ijzeren kooi.
Met zo veel lijden in de geschiedenis is het ook geen wonder dat je jezelf een harnas aan meet. Het lijden wordt in ere gehouden in een zandsculptuur.
Maar met mensen van zand wordt lijden zachter en kan er soms een grimas af als begin van een lach. En hoewel wij ons er niet van bewust zijn, zijn wij volgens de dames van het hotel een vrolijk gezelschap. Dat wordt dan waarschijnlijk afgemeten aan de geslotenheid van de ander, Rus en Fin.
Het is nog onduidelijk wat het weer gaat doen, daarom zorgen ze hier zelf vast voor een paar vierkante meter goede hemelkleuren.
De draaimolen draait proef.
Naast het festivalterrein staat een Italiaanse bus die te kennen geeft niet te weten waar die beland is. Niet zo gek. Ik vergeet ook steeds de namen van plaatsen door de specifieke Finse taal. In het hotel in Lappeenranta hebben we aan het ontbijt een Fin die zegt dat Fins makkelijk is omdat kinderen van 3 die taal ook al kunnen spreken.
We gaan verder naar het noorden.
Het is een tocht van 3 uur langs eindeloze dennebossen,
berkenbomen langs meren,
regenbuien en
opklaringen.
Na 3 uur zijn we in Kuopio. Het is een stad die zoals veel steden in Finland in de 50-er en 60-er jaren herbouwd is, na de vernielingen uit de tweede wereldoorlog. En daar loopt een musicus doorheen.
Aan het meer wacht zijn publiek vol spanning op het optreden.
Over het meer komt een rondvaartboot.
Het publiek aarzelt nog en
heeft zich wat verspreid.
Kunsttruien
en kartonnen speelgoedpaarden
met op de achtergrond karaoke
en Finse jongeren die niet op de foto willen, dat is het festival?!
De mensen van het hotel wijzen ons op de bruisende binnenstad en via een park en kerkje
komen we op een gigantisch vierkant plein dat “herontwikkeld” wordt. Het kan hier ook Kassel of Berlijn zijn.
Het enige historische gebouw, een overdekte markt wordt geintegreerd,
fietspaden zijn denkbaar geworden en
de Finse art-decobeesten
zijn van nieuwe verf voorzien.
In de hotellift 2 mensen. Peter vraagt of ze Fins zijn. Ok?, dan moeten ze op de foto.
“Zijn jullie een paar”?, vraagt hij. “Ja”, op zijn Fins. Dan nog maar een foto.