In de nacht van 25 op 26 januari lijkt het weer te veranderen.. Aan de overkant geeft het licht van het restaurant een filmische sfeer aan ons dorp.
De andere morgen is er geen zon.
Onze balkontafel weerspiegelt de gezellige pilaren van het balkonhek.
De straat spiegelt.
Een uur later kleurt de hemel een beetje bij.
Als we in Limassol aankomen om portretten te maken breekt ook de zon door.
Ook hier spiegelen de straten.
De foto’s van de straten doen denken aan foto’s van Parijs van 50 jaar geleden.
Vlakbij het huis waar de tieners wonen met wie ik een afpraak heb staat een orthodoxe kerk. Het is zondag en de kerk is vol.
Na afloop van de dienst druppelt een mevrouw haar neus
en wijst de voorganger mensen erop dat er direct voor de kerk niet meer geparkeerd mag worden.
Vanuit de overkant bekijken hondjes op hun dak de gebeurtenissen. Hun huis staat op het huis van hun baas.
Achter de kerk een gebouw verscholen achter groen, achter vuilnis dat Cyprioten met name achterlaten op parkeerplaatsen en aan de linkerkant is de snelweg, die hoor je wel maar staat niet op de foto.
De functie van het gebouw roept vragen op.
Binnen, aan de snelwegkant, is er het nodige gebeurd.
Een schoolgebouw dat onder handen is genomen door ontevreden leerlingen.
De spirituele kabouter loopt vrolijk verder, op zoek naar Sneeuwwitje.
De andere kant van het gebouw, de kant van de kerk, kan je niet binnenkijken. De ramen zijn bruin gecoat en gespiegeld. Als ik de lens van mijn camera tegen de ruit hou zie ik tot mijn verbazing dit.
Zoals er een scheiding loopt tussen Noord- en Zuid Cyprus, zo loopt er hier een scheiding tussen school en kerk. Of dat ook een scheiding is tussen kerk en staat is de vraag.
In de kerk wordt alles in gereedheid gebracht om de doop van een klein meisje te filmen.
Om de hoek zit een ander hondje waaks te zijn.
Overal op Cyprus hangt het vol met citroenen. Dit is een speciaal model. Tegenover hun huis.
Daar wachten hun hondjes me weer op. Alle twee aan de lijn: ze zijn net onder de douche geweest,
’s Middags heb ik een afspraak in Nicosia, ongeveer een uur rijden van Limassol. In het centrum geeft de Tom Tom aan dat we er zijn. Een lege parkeerplaats. We komen er achter dat we in een andere buurt van Nicosia moeten zijn met dezelfde straatnaam, 10 kilometer terug.
Tom Tom: zonder zouden we dit project nooit kunnen doen!
Na wat speurwerk komen we in een ongeveer 9 jaar jonge buurt die nog volop in ontwikkeling is. De citroenboompjes beginnen net op te klimmen via een gracieuze revérence.
Wat opvalt in Cyprus is het ontbreken van een soort Hollandse planologie. In Nederland heeft elke vierkante centimeter een bestemming en blijft er weinig grond zo maar liggen. Hier lijkt het of er een grote scheiding is tussen publiek eigendom en privaat bezit. Het lijkt bovendien een paradijs voor langs elkaar heen rijk wordende projectontwikkelaars.
Naast die ogenschijnlijke laissez faire, zijn er strak vormgegeven huizen met mooie materialen. Op de een of andere manier is dat moeilijk om te laten zien in de blog. Het is lastig te snapshotten.
Veel huizen hebben een bordje dat waarschuwt voor honden. “Die honden zijn er vooral om katten schrik in te jagen”, hoor ik. De meeste mensen hebben dan ook heel kleine hondjes.
Deze kat weet niks van problemen met katten. Zij kent alleen probleemhonden.
In een ontwikkelingsbuurt wil er wel eens een huis vergeten worden.
Stenen honden bijten niet.
Dromen liggen op straat.
En oude helden worden door pubers mondiaal geëerd in huizen voor de toekomst.
Einde van de middag verdwijnt de zon achter wolken die regen, wind en onweer voorspellen: een Hollandse zomer op Terschelling.
